Zacznę od zdania: ten film nie jest całkowicie zły.

Ale dobry? do dobrego kina stąd całe kilometry. Może gdyby wyrzucić przynajmniej godzinę materiału, to kompozycja by się zwarła. Wszystko się rozłazi. Mnóstwo niepotrzebnych scen.

Nie mogłem uciec od myśli, że ten film przypomina.... mój licealny film.
Kiepskie aktorstwo? było w obu
słaby cyfrowy obraz? też był
złe ujęcia, sceny w których nic nie widać? Były!

Miałem nawet wrażenie, że Lynch w miarę powstawania filmu uczył się języka cyfrówki, bo im dalej tym naturalniejsze robią się ujęcia. Reżyser za wcześnie porzucił analogową technologię, gdyby poczekał trzy, cztery lata, to miałby już naprawdę dobry sprzęt do dyspozycji. A tak, niestety ale wizualnie jest bardzo marnie. Jest kilka dobrych momentów ale zasadnicza część filmu jest najzwyczajniej BRZYDKA.

Scenariusz i dialogi.... pisane na kolanie. I to słychać - niespójne, sztuczne, niekiedy pożywiające się na pomysłach z poprzednich filmów Lyncha. Nie ma żadnej przemyślanej wizji artystycznej i Lynch przez cały czas walczy żeby utrzymać główny wątek, o dopieszczaniu szczegółów nawet nie można mówić bo ich nie ma.

A więc - co było dobre? (według mnie)
To zaskakujące, ale polscy aktorzy ponieśli swoje sceny. Nie wszędzie i nie wszyscy, ale kilka polskich scen wypadło świetnie.

Połączenie z Rabbits. Inland Empire jest czymś w rodzaju gigantycznego trzygodzinnego klucza do królików. Naprawdę nie chce mi się tego analizować, ale gdyby komuś się chciało, to ma materiał na wiele godzin rozwikływania inteligentnej układanki. Na dodatek większość scen skorelowanych z królikami, to były w ogóle najlepsze wizualnie momenty filmu.

Pierwsza godzina była do bani, ale środek robi się nawet ciekawy. Może gdyby film powstał całkowicie w Polsce, to byłby lepszy?

Atmosfera świadomych snów - bo tym w zasadzie jest Inland Empire - wątkami z podświadomości przebijającymi się do głównej świadomości bohaterki. Ma to swój urok, aczkolwiek Mulholland Drive i Lost Highway realizowały to wielokrotnie lepiej.