Za pierwszym razem wytrwałem do sceny, w której grupa panienek radośnie tańczy w rytm "Locomotion", wczoraj wreszcie obejrzałem całość.

Zatem: oczywiście czuć jedyną w swoim rodzaju rękę Lyncha, oczywiście klimat gęsty, że można go kroić nożem, oczywiście przyjemnośc sprawia zabawa kilkoma planami czasoprzestrzennymi, na które nałożono jeszcze maskę filmu w filmie. Jednak 172 minuty w takiej poetyce to stanowczo za dużo, tym bardziej, że w tym filmie Lynch użył cyfrówki, przez co film zatracił charakterystyczną dla tego reżysera wysmakowaną otoczkę wizualną.

Polskie dialogi brzmią, jakby nie wypowiadali ich Majchrzak, Gruszka czy Niemczyk, lecz dzieciaki na szkolnym apelu.

W efekcie widz ogląda prawie 3 godziny majaków "twócy-wizjonera", by pod koniec zobaczyć wielką figę z makiem. Ja tego nie kupuję. Lubię Lyncha, lecz w "Inland Empire" pojechał po bandzie, i ja, jako widz, czuję się najzwyczajniej w świecie zrobiony w ch***.

Dziękuję za uwagę. Choć gdyby dzisiaj było jutro może inaczej napiszę tę recenzję - ostatnie zdanie jest gramatycznym odpowiednikiem filmu autora "Człowieka Słonia".