100% Lyncha w Lynchu. Ten film to układanka, gdzie każdy element przewinie się przez sceny kilkukrotnie, łącząc wszystko w spójną całość. Nie musi ona być składna logicznie i tak jak w przypadku "Zagubionej autostrady" nie szukałem interpretacji. Po prostu chłonąłem kadry. Może istnieje jakaś odpowiedź na pytanie: o czym dokładnie jest ten film... Ja jej nie potrzebuje. Wystarczy że mój umysł potrafił policzyć większość powiązanych ze sobą scen. Jednocześnie łącznikiem między nimi są postaci. Każda ma swoje alter ego (a nawet dwa) ale gdy już zdamy sobie sprawę z którym wcieleniem mamy do czynienia, łatwiej jest zrozumieć jego poczynania. Duży plus dla aktorów, gdyż musieli oni ze sceny na scenę grać zupełnie inną osobę.
Polscy aktorzy i sceny w rodzimym języku robią średnie wrażenie. Użycie ich było uzasadnione, bo odzwierciedlają one zawartość oryginalnego filmu, którego remake kręci Kingsley Stewart. Natomiast same w sobie są zagrane dużo gorzej niż reszta, oraz tworzą duży kontrast. Swoją drogą, cały film to jeden wielkie eksperyment i czasem nie do końca podobały mi się rozwiązania Lyncha. Choćby sceny gdy jakaś piosenka zagłusza wszystkie dźwięki. Miałem wrażenie że reżyser niczym 16latek na dyskotece szkolnej, koniecznie chciał wepchnąć w "Inland Empire" swoje ulubione utwory, mimo że nie zawsze do niego pasowały. Ten zarzut mogę postawić także "Zagubionej autostradzie".
Mimo kilku "ale" ostatnie dzieło Davida stoi na bardzo wysokim poziomie. Jest mroczne, zakręcone oraz mimo braku fabuły przykuwa do ekranu. Porównania z "Mulholland Drive" nie wytrzymuje, ale wciąż warto je zobaczyć. Słabe 8.