Clint Eastwood ponoć jest jak wino – im starszy tym lepszy. Coś w tym jest, bo w dekadzie tej Clint wspina się na swe reżyserskie wyżyny. Co nie znaczy, że nie zdarzy się mu film, który co prawda ujmy na honorze mu nie przyniesie, ale potrafi być całkowicie widzowi obojętny. ‘Invictus’ należy (choć to zależy od punktu widzenia) do tej kategorii.

Mam jednak dylemat – może i nieznośny patos leje się tu strumieniem, całość jest wyidealizowana do obrzydzenia, ale Eastwood po mistrzowsku trafił w sedno. Odżegnał się od lania wody, natrętnego moralizatorstwa i pompatycznych przemówień („mądrości” były zmorą innego filmu o Mandeli „Goodbye Bafana”), ale postawił na rozrywkę. Trafił w sedno.

Pokazał, że Mandela, to rzeczywiście znakomity polityk, który wiedział, że ludzie nie odnajdą się w politycznych i gospodarczych zawirowaniach, ale ludowi potrzeba zabawy i igrzysk. Ludzi jednoczy pierwszorzędna zabawa – i to jest genialna (szkoda, że nie dla każdego oczywista) puenta filmu.
Może trochę to prymitywne. Ale działa. Nie o to chodzi?

Moja ocena - 6/10