Wciągający, poruszający, z genialną obsadą. Tego oczekiwałem i to otrzymałem. A sam temat, te wszystkie teorie spiskowe... nie wiem na ile są prawdziwe i ani ja, ani nikt z was do tego nie dojdzie. Także nie mam najmniejszej ochoty zaprzątać sobie tym głowy. Tym bardziej, że nie jestem nawet obywatelem USA. Ale w sumie to co się dzieje w polskim rządzie też mnie jakoś specjalnie nie rusza. Wszyscy wiemy, że polityka to szambo, smutne jest tylko to, że tworzą je najbardziej wpływowe, charyzmatyczne jednostki, co tylko dobitnie świadczy jak słabą i niedoskonałą istotą jest człowiek. Ale dość tych pierdół, wróćmy do samego filmu...

A film jest na tyle dobry, że nie broni się tylko mocną, kontrowersyjną historią, nie jest też nią przytłoczony. Wykonanie jest mistrzowskie. Zdjęcia, muzyka, dialogi... umiejętność stopniowego budowania napięcia, sprawianie, że siedzimy jak zaczarowani, z rozdziawioną paszczą chwytamy każde słowo z ust bohaterów... to wszystko komponuje się w jedną idealną całość.

"JFK" jest również popisem wspaniałego aktorstwa, przede wszystkim drugoplanowego. Costner owszem poradził sobie z rolą głównego bohatera, ale traktowałem go bardziej jak narratora, nie utożsamiałem się jakoś szczególnie z jego postawą i sytuacją. Prawdziwymi perełkami filmu byli Gary Oldman i Joe Pesci. To oni nadali całej historii smaczku i pikanterii. Lee Jones oraz Bacon byli niejako na dokładkę. Dobrzy, ale nie niezastąpieni.

Wystawiam ocenę 9/10, bo myślę, że film sobie na nią zasłużył. Zapewnił mi 3h wspaniałej rozrywki i nie mam się za bardzo do czego przyczepić. Owszem, miejscami "JFK" zbyt mocno próbuje działać na emocje, narzucać jedyny słuszny punkt widzenia reżysera, ale to już kwestia widza, na ile jest w stanie przyjąć wszystko, co mu się do ust poda. Niezależnie od tego, czy treść filmu jest obrazem przemyśleń i przekonań Olivera Stone'a, czy tez nie, reżyser miał święte prawo ukazać je w taki sposób w jaki mu się tylko podobało. Zrobił to wspaniale i chwała mu za to.