Tak, żal dać mniej niż 9/10. Obsada jak zwykle doborowa. De Niro i Jackson wymiatają. To jest duet. Stawiam ich od razu po Vincent Vega i Jules Winnefield. Robert Forster to też znakomita kreacja. Wcielił się w interesującego gościa. Bridget Fonda chyba w swojej najlepszej roli. Głupia blondynka zawsze górą, ha ha. Zmysłowa, poruszająca Pam Grier, Michael Keaton z tymi skórzanymi kurtkami!!! Jest, co wymieniać. Zupełnie inny film Tarantino niż wszystkie, jakie do tej pory oglądałem. Wykluczam Death Proof czy Cztery pokoje. Różni się znacznie, bo nie jest tak nakręcony, ostry, mocny, krwawy i nie ma tylu akcji, co w poprzednich filmach. Jest bardziej stonowany i prostszy... Natomiast znajdziemy dialogi, które tak jak wcześniej wysuwają się na pierwszy plan, sceny charakterystyczne dla Quentina, wciągającą fabułę, w którą jest uwikłana intryga i oczywiście muzyka doskonale tworząca klimat. Trzymał mnie do ostatniej chwili pomimo tej długości, ale ja lubię taką długość. Zabrakło czegoś może, ale i tak jest znakomicie. Na pewno do niego jeszcze wrócę.

Odnoszę wrażenie, że umiesz docenić sztukę, dodam tylko pewną sugestię, mianowicie Tarantino potrafi świetnie wykreować/dobrać postaci, czyniąc role aktorów ciekawymi. Ma też dobry gust i jest uważnym obserwatorem z twórczą wyobraźnią, podoba mi się też jego wizja i talent do tworzenia "nie schematycznych" scen, dających widzowi satysfakcję, a aktorom większą swobodę i spontaniczność

I tej sugestii brakowało. Idealnie to ująłeś. Właśnie to mnie u niego fascynuje.