ps. No i Pam Grier. Śmiem twierdzić, że bardziej seksowna tutaj niż jako dużo młodsza ... "d...a" w filmach klasy B z lat 70-tych. Jej rola, rola Jacksona, De Niro i Fondy, wszystko razem powoduje że pomimo braku "ostrej" akcji, film chce się dalej oglądać, niby niewiele się dzieje a fabuła wciąga. I to wszystko bez zbędnego przekombinowania.

Zgadzam się, ten film ma właśnie takie przesłanie. I jest to poniekąd 'zilustrowane' drogą życiową Pam Grier, której Tarantino dał szansę na ponowne zaistnienie. To przewija się przez cały film, jakby reżyser osobiście kibicował i głównej postaci kobiecej, i aktorce która ją odtwarza. Widać to w długich najazdach kamery na jej twarz, to 'zakochanie' w jej twarzy (o innych częściach ciała kurtuazyjnie nie wspomnę;)
Dlatego uważam, że pomimo całej drapieżności jego kina, Tarantino jest w głębi niesamowicie wrażliwym i niezwykle empatycznym facetem (często powtarza, że jest "białym czarnuchem", co oczywiście nie ma nikogo obrażać, a oddać właśnie typ wrażliwości odmiennej od białasa - nota bene, jest to też wątek delikatnie poruszany w filmie).

Każdy artysta jest wrażliwcem. Tarantino dobiera sobie stylistykę z różnych gatunków i maluje te swoje "obrazy"
i zazwyczaj wychodzi z tego genialna popkulturowa papka. Pam Grier oczywiście jest tu przez niego adorowana
jak i zapewne przez wielu widzów...