fala mody na sielskość i pseudopoetyckość nie mija; dla wielu osób film poetycki i najlepszy od dawna, ale ja bym tam nie przesadzała z doszukiwaniem się specjalnej filozofii...
kolejny raz przesłanie, że miłość nie przemija, prawdziwa świętość to nie ta wydumana, ale prosta, codzienna; najważniejsze nie mieć, lecz być (jednocześnie bohaterka, nie wiadomo dlaczego, jeździ wielkim, nowiutkim pick-upem, z super notebookiem, świetnie ubrana, aczkolwiek wszystko trzyma się sielsko-mody), ... i inne takie. Wpisuje się to zupełnie w lekko już przejedzoną sielsko-modę, która przypomina nieco Marię Antoninę, która biegała za owieczkami na tyłach Wersalu ubrana w "pasterską" sukienkę...
Film będzie się podobał, zwłaszcza kobietom wierzącym w swój gust i odczuwających potrzebę niezbyt głębokiej "poetyckości"
poza rzeczywiście świetną rolą Gajosa i milutką Eugenią, ewentualnie Ferencym gra marna - koleżanka: "co chcesz, grają nie gorzej niż w serialach", ale ja na dużym ekranie oczekiwałabym jednak czegoś więcej...