Sztandarowy przykład klasycznego westernu.
Dzieło Stevensa jest dość schematyczne, oryginalności raczej za wiele tu nie znajdziemy, rewolucyjnych środków wyrazu też nie, fabuła, która dotyczy konfliktu między drobnymi farmerami a wielkimi posiadaczami ziemskimi to też nic nowego pod słońcem. Skąd więc się bierze wielkość tego filmu, który dla przeciętnego widza (przeciętnego o tyle, że nie będącego fanem gatunku) zapewne będzie kolejną zwykłą "końską" operą?
Otóż mnie, jako entuzjaście westernu, wydaje się, że Stevensowi udało się uchwycić ducha i esencję gatunku.
Przede wszystkim zwraca uwagę tytułowy bohater: archetypiczny bohater westernu, "jeździec znikąd", który na początku filmu przybywa nie wiadomo skąd i w jakim celu, szlachetny, ale z jak się zdaje burzliwą i 'krwawą' przeszłością, od której próbuje uciec, zdając sobie jednocześnie sprawę, że uciec nie zdoła. Jest małomówny, opanowany. I to wszystko, co o nim wiemy. Na końcu oczywiście odjedzie samotnie w kierunku słońca (Sergio Leone tworząc postać Harmonijki po prostu musiał się inspirować tym filmem).
Ponadto film wyróżnia się też rzadkiej urody oprawą wizualną, wydobywającą piękno z dość surowego, górskiego krajobrazu: szczyty gór, rzeki, pastwiska, farmy, jelenie - wszystko przepięknie fotografowane.
Na uwagę zasługuje też spokojny, wręcz leniwy rytm.
Podsumowując: kto nie przepada za klasycznym westernem, i klasycznym kinem w ogóle, za konserwatywnym systemem wartości, przywiązaniem do ziemi, instytucją rodziny, ten niech trzyma się od "Jeźdźca znikąd" jak najdalej...