Zawsze mam z Cruisem ten sam problem - nie potrafię uwierzyć w jego przemianę. Podobnie było z "Ostatnim samurajem", tak samo w wypadku "Rainmana", choć tam było trochę lepiej (ogólnie cały film był wiele lepszy, więc trudno się dziwić). Często powtarzający się wątek cynicznego egoisty doznającego bardziej lub mniej nagłego oświecenia (np. że całe jego dotychczasowe życie było nic nie warte, że był nadętym bubkiem, itp.) przykleił się do Cruise'a chyba na stałe. Jedyne co mnie naprawdę zafascynowało w jego karierze to niedawny "Zakładnik" i czy się to Amerykanom podoba czy nie, nadaje się do taki ról idealnie. Jeśli zaś stał się sławny dzięki kreacjom, którymi nie potrafi mnie oszukać, dla mnie musi to znaczyć, że bliżej mu do gwiazdorstwa niż do wielkiego aktorstwa. Fakt, że wypracował sobie pewien styl gry, wciąż jednak nie przemawia do mnie ten wystudiowany hollywoodzki luz, którego tak nie znoszę. Co do filmu zaś, momentami ciekawy był nawet ;) Jak już mówiłam, skoro główny bohater wydał mi się mało przekonywujący, sam obraz nie mógł przez to zyskać na autentyczności. Do tego dochodzi para Zellweger-Cruise - niewypał zresztą. Trudno było wyczuć jakąkolwiek chemię między tymi dwojga. Rozczarowałam się nieco (a czego ja się właściwie mogłam spodziewać?), dlatego też nie chciałabym tego filmu bardzo gorąco polecić. Można, ale na pewno nie trzeba.


PS: Gwiazdy miały jednak swoje "momenty", Cruise, muszę przyznać, także, Zellweger natomiast pasuje ekranowy wizerunek kobiety wrażliwej i troszkę zamotanej :)