Mogę się pod tym tylko podpisać :) Zabrakło mi w tym wszystkim jakiegoś większego wprowadzenia związanego z Kalibrem, wgłębienia się w klimat, przedstawienia tej magii i fascynacji ich twórczością, jakiegoś głębszego rysu biograficznego głównych postaci, innych przedstawicieli tego środowiska - przecież tam wszyscy się znali (tak BTW, jako wielkiej fance IB i Gutka, najbardziej zabrakło mi jego... aż zdziwiłam się, gdy był wymieniony wśród postaci, ale i tak nie potrafię nawet znaleźć zdjęcia aktora, który go grał). Film poprawny, jakiś klimat ma, aktorstwo niezłe, ale luki w scenariuszu rażą.

Dziękuję. :) Dochodzę do wniosku, że pamiętam to kompletnie inaczej. :) Na Paktofonice (pierwszej) czuć całkowicie inny klimat. Na "Archiwum" czuć, jakby to wszystko był żywy hip-hop, a to było już chyba ze 4 lata później. Zauważ, że dużo bitów na Paktofonice było ze środowiska (od kompletnie nieznanych osób, przykładowo "Jestem Bogiem", paradoksalnie w nazwie filmu ;)). Z wywiadów i nagrywek wiem, że to było wtedy dużo ekip, imprez. Osobiście dla mnie "Pijani Powietrzem" byli zwieńczeniem Paktofoniki.

"Jesteś Bogiem" przedstawia tylko problem społeczny, fabularyzowane postaci i model filmowy z każdego filmu o muzykach. Pierwsze utwory, później problemy, później chwała. Ale już "Skazany na bluesa" było fajniejsze fabularnie, choć też fabularyzowane. Mimo to z zagranicznymi filmami o muzykach ("The Doors", "Control" czy "Sid i nancy" :P) bym tego nie zestawiał. Ale filmowy folklor a hip-hop i karykaturalne postaci a dokument? Spieprzyliście, chłopaki. Założę się, że w dobrej produkcji można by jeszcze jakieś archiwalne nagrywki sklecić w utwór na soundtrack. Wu-Tang i po dwudziestu latach ciągle nie ma z tym problemu. ;)

Swoją drogą, koncert w Spodku był niejako kolejną wydawniczą porażką (tyle było z tego problemów, że jeszcze kilka lat później był jakiś track na dany temat) i finalnym wysiłkiem po tylu koncertach bez lidera składu. Fokus później mówił tylko, że nareszcie mają to za sobą. Chłopaki przedstawione są jako zostawione samym sobie (nie licząc Gustawa, który na "Kinematografii" nawet nie odebrał telefonu od Maga :d). A IGS Studio, w którym za darmo raczej nie nagrali, gdzie dograł się Fisz (a miała być Mewa), różne kolaboracje? To wszystko można by tak inaczej przedstawić.

Na okładce "Archiwum" ciągle jest scenariusz teledysku autorstwa Maga, który mógłby być jako schiza i jeden z motywów filmu; mam nadzieję, że nikt tego nie skleci we Frapsie. ;)

Prawdę mówiąc PFK, Kaliber, generalnie hh, to nie moje klimaty (IB zresztą też nie, ale Gutek, Banach i reszta ekipy mają w sobie jakąś magię, która przyciąga). Jednak rozumiem ich fenomen, znam w pewnym stopniu ich twórczość. Poza tym uwielbiam klimat koncertowy, tą jedność z tłumem, bliskość zespołu i ten moment, gdy bas jest tak mocny, że czujesz, jak serce wali ci w klatce piersiowej :) I właśnie całego tego klimatu mi zabrakło. Jakiegoś wniknięcia w to, dlaczego ta muza ma taką moc. Dlaczego Magik miał taką siłę przebicia. Dlaczego był taki magiczny, hipnotyzujący. Najlepszą sceną z całego filmu był moment, gdy stał z Rahimem na klatce schodowej i rapował "Plus i minus". To była moc! Ta beznadziejna, paskudna klatka schodowa i ten psychodeliczny rap... I jeszcze ten tekst (a o ile dobrze kojarzę, dotyczył on oczekiwania na wyniki jakichś badań... ten wątek też w ogóle nie został poruszony).
W sumie - sama nie wiem, o czym był ten film. O Paktofonice? PFK nie kończyła się na Magiku. O Magiku? Magik nie kończył, a na pewno nie zaczął się na PFK.

P.S. o taaak, "Control" zdecydowanie miał klimat! Oglądałam go mając naście lat, w małym kinie i do dziś pamiętam te czarno białe ujęcia... "Skazany na bluesa" jest trochę za bardzo uproszczony i schematyczny, ale bardzo dobrze mi się go oglądało i zerkam na niego zawsze, gdy natrafię w TV :)

BTW, miło poznać to wszystko ze strony kogoś, kto zna to od środka, czuje ten klimat. Szkoda, że twórcom filmu tylko wydawało się, że go czują.

dla mnie to temat sprzed lat no ale naprawdę tyle wątków że dopiero kiedy to sobie uprzytomnić widać że ten film jest tak naprawdę ekranizacją części reportażu (który przedstawił wydarzenia w swojej konwencji w momencie, kiedy paktofonika już nie istniała). oprócz tego niespójny: fokus najpierw przedstawiony jest jako narrator, później jest przedstawiony magik w trzeciej osobie a rahim to jakieś nie wiadomo co. ;) no ale mówimy o chłopakach, którym przykro, kiedy mówi się o paktofonice. to tak, jakby mccartneyowi było przykro, kiedy mówi się o the beatles.