Chłopaczyna jest w porządku, da się lubić, ale film jest słaby.

O gustach sie nie dyskutuje,jak dla mnie film zdecydowanie warty obejrzenia,wywołujący emocje np.text: "chcialem sie utopic bo nikt mnie nie kocha" albo scena z "lakierkami"

Lakierki są git ;D ale scena z utopieniem przerasta rzeczywistość, dlatego pani Kędzierzawskiej już dziękujemy. Jej filmy są szare, bure, monotonne i słabe. Wszędzie porusza problemy biedy i odtrącenia społecznego, i bazuje na wrażliwości widza, podczas gdy jej twórczość ( nie tematyka) to chłam, nie zna się na tym co robi, nie wystarczy dobrać sobie ciekawą i poruszającą fabułę. Powinna książki zacząć pisać, bo o filmach nie ma pojęcia i na dodatek jest intelektualnie nieuczciwa wobec widza, który płaci pieniądze za bilet albo traci 90-120 minut przed tv..

Suma sumarum:
Filmy pani Kędzierzawskiej są nędzne, ubogie i brak w nich konsekwencji.

To Twoja opinia,jak dla mnie jest znakomitą reżyserką,owszem porusza problemy egzystencjalne,zwyklego szarego człowieka pokazuje niesprawiedliwosc z ktora czesto sie nie godzimy takie jest zycie,w przeciwienstwie do obecnie panujacej komercji jej filmy są głębokie,posiadają dusze i skłaniają do refleksji,ona nie bazuje na wrażliwosci tylko pozwala odnalezsc ją w sobie w nieprzerysowany i niebanalny sposob.Znakomita.Tyle w tym temacie mam do powiedzenia.

załamał mnie sanchez. nie miejsce tu na prowadzenie polemiki. napiszę tylko, że film nie tylko mnie poruszył - głęboko mnie dotknął. świat jest w nim oczywiście kreacją. jednak jest prawdziwy. Na te kilkadziesiąt minut zamurował mnie wręcz. Rozjeżdżając reżysera - sanchez zapomniał zauważyć, że młodzi aktorzy zagrali w tym filmie świetne role. Trochę przeszkadzała mi muzyka - bo autor kopiował momentami sprawdzone już przez siebie przed wieloma laty (w Gattace) pomysły.
Warto było obejrzeć !!!!

A faktycznie, w filmie "Jestem", ci mało znani aktorzy dali radę.

Albo dąłaś się nabrać albo nie do końca się zrozumieliśmy. Nie ma nic przeciwko filmom o takiej tematyce (niech ci będzie, że są to filmy "problematyczno-egzystencjonalne"), tyle że u Kędzierzawskiej są one marnie zrobione, a cały problem jes równie marnie przedstawiony. I wbrew twojej opinii, Kędzierzawska to jest właśnie komercha - robi filmy takie żeby rozczulić mało wymagającego lub podatnego (czytaj mało asertywnego) na wrażliwość widza. Reżyserka chce oszukać widza po przez grę na jego uczuciach dlatego wszystko sprowadza do skrajności - tak jest najłatwiej, a zatem Kędzierzawskiej brak ambicji albo talentu, dlatego serwuje swoją intelektualną nieuczciwość.. A co do wrażliwości to owszem, należy być wrażliwym, ale trzeba też zachować trzeźwość umysłu i podejść do sprawy i filmu obiektywnie.
ps
nie traktuj tego w sposób osobisty.

A co w tym filmie było skrajnego? Coś było przerysowane, może miasto, puste ulice, konserwy rybne na wystawie... ale ten dzieciak (i jego każdy dzień) był prawdziwy, takich co dzień przywożą do izb dziecka. I oni na gigancie tak żyją, radzą sobie lepiej lub gorzej, tak jak w filmie. Moim zdaniem czepiasz się.
Tak samo jak na siłę czepiasz się komercji. Nikt dziś nie robi niczego za darmo, każdy chce dostać za swoją pracę jakieś wynagrodzenie. Temu filmowi daleko jednak do papki naszpikowanej Szycami i innymi tańco-gwiazdami, które co rusz trafiają do kin i są głośno reklamowane jako super świetne produkcje.

Dla mnie filmy pani Kędzierzawskiej są wyjątkowe i jedyne w swoim rodzaju.