Chwała Peterowi Geyerowi, że ocalił od zapomnienia ten kontrowersyjny, ale i zapomniany już występ Klausa Kinskiego. Co prawda praca Geyera ograniczyła się tutaj jedynie do odpowiedniego przemontowania gotowego i niezwykle skąpego materiału archiwalnego, ale dzięki jego staraniom otrzymujemy nie tylko fascynujący portret artysty, ale także zaskakująco bogaty obraz pewnej epoki. "Jezus Chrystus Zbawiciel" to dosłowny pojedynek Kinskiego z niemiecką publicznością, który odbył się podczas recytacji kontrowersyjnego monodramu aktora, w trakcie jednego z jego występów w roku 1971. W ten sposób dowiadujemy się dwóch rzeczy o obu stronach tego sporu - z jednej strony zostaje nam przybliżona filozofia pokolenia lat 70-tych, które na tle ówczesnych polityczno-społecznych przemian i wydarzeń, koncentrowało się na negowaniu jakichkolwiek autorytetów, odrzucaniu fałszywych proroków i demaskacji hipokryzji, (które to elementy publiczność znalazła w występie Kinskiego), z drugiej zaś zapis tego wydarzenia przedstawia nam postać samego Kinskiego lepiej niż pewnie zrobi to niejedna jego filmowa biografia. Obłęd, hipokryzja, narcyzm i przekonanie o własnej boskości - wszystko to wypływa z aktora podcza słownych i siłowych utarczek z prowokującą go widownią. Trudno o lepszy, żywszy i bardziej fascynujący portret powstały w oparciu o pozbawioną fabuły i reżyserii, czysto dokumentalną rejestrację zdarzeń.