Zapis burzliwego występu nerwowego artysty, mającego miejsce w Berlinie w 1971 r. ogląda się dobrze z tego głównie względu, że było to rzeczywiście interesujące wydarzenie. Kinski z swoim usposobieniem był osobą absolutnie nie pasującą do roli, w którą podczas swojego monodramu postanowił się wcielić. O czym nie raz i nie dwa razy na scenie przypomniał. Nie popisała się także jego publiczność, w każdym razie ta jej udzielająca się część, którą niemal od pierwszych minut występu znacznie bardziej niż tekst wygłaszany przez aktora interesowały ich zmarnowane 10 marek tudzież zagadnienia w rodzaju, że Kinski dorobił się na spaghetti westernach. Tymczasem oni, biedni hipisi, nie dorobili się na niczym.
Quasi-dokument Petera Geyera to w gruncie rzeczy przydługie kazanie z sporą dawką egocentryzmu, narcyzmu, małostkowości i zawiści po drodze. Ale niestety nic więcej.