Kolejny, po "Act of Faith", efekt współpracy Mitcha Jenkinsa (reżyseria) i Alana Moore'a (scenariusz). Panowie zabierają nas tym razem w surrealistyczną podróż do wnętrza umysłu niejakiego Jamesa Mitchuma. Jimmy "gubi" drogę w deszczową noc i znajduje schronienie w "klubie dla dżentelmenów", gdzie wszystko wydaje się być jednak dziwnie odrealnione, zupełnie jakby bohater wkraczał do sennego koszmaru...
Pierwsze skojarzenie w przypadku "Jimmy's End" brzmi: "filmy Lyncha". Kolorystyka zdjęć, oświetlenie, nastrój - wszystko to przywodzi na myśl świat Twin Peaks lub też pokręcona rzeczywistość "Zagubionej autostrady". Mi taka forma bynajmniej nie przeszkadzała, choć podobieństwa miejscami są wręcz rażące. Bardzo łatwo też można się domyślić, jaka będzie konkluzja całości, choć w tej akurat kwestii twórcy nie starają się być specjalnie tajemniczy. Świat przedstawiony wciąga wręcz momentalnie, dzięki czemu pół godziny seansu upływa w szybkim tempie. Czegoś w tym wszystkim jednak mi zabrakło, być może to kwestia wygórowanych oczekiwań po genialnym "Act" - "Jimmy's End" nie osiąga tego stopnia perfekcyjnego wyważenia proporcji, co tamta skromna makabreska (do której zresztą bezpośrednio nawiązuje), widoczny jest także w większym stopniu niski budżet. Co nie oznacza, ze nie warto się z tą krótkometrażówką zapoznawać: jest tu mnóstwo hipnotyzujących wręcz obrazów, a atmosfera gęsta na tyle, że można ją dzielic i rozkładac na kromki chleba.