zgadzam się. Przyznam że po lekturze książki nie polubiłam Joanny - oczywiście było mi bardzo przykro z powodu jej choroby ale ona jako osoba nie przypadła mi do gustu. Natomiast po filmie troszkę zmieniłam zdanie. Jako matka jest po prostu fantastyczna, szczerze - nigdy nie spotkałam się z tak świadomym wychowywaniem dziecka, nie ma żadnych odpowiedzi na odczep, nie ma tematów tabu, coś pięknego. Muszę jeszcze przyznać że gdy czytałam w książce jakieś fragmenty dialogów Joanny z synem to myślałam że są one nieco podkoloryzowane i zmyślone gdyż Jasiek wypowiadał się tak, jak niejeden 30 latek się nie wysławia. Po seansie byłam w szoku, ten młodzieniec autentycznie się tak wyraża i nie było to wymuszone czy udawane, on naprawdę ma taki bogaty język. Poza tym, nie wiem czy dobrze to ujmę ale uderzyło mnie jeszcze to że Joanna umiera z godnością - jeśli można to tak nazwać. Nie ma płaczu, lamentu, mimo przykrości widać w Joannie zrozumienie i akceptacje takiego stanu rzeczy a jednocześnie nie powoduje to u niej załamania dzięki czemu naprawdę wykorzystuje 100% czasu jaki jej pozostał z synem. Ten film jest mega wrażliwy i emocjonalny w przeciwieństwie do "Naszej klątwy" (również dokument nominowany do Oscara) która jest sztuczna i udawana.