Zderzenie tradycjonalizmu brytyjskiego z falą punków w latach 70. Nawet język filmu i podkład muzyczny przeskakują z jednego świata do drugiego. Poetyckie wypowiedzi zostają zastąpione bluzgami, a harmonijne dźwięki darciem mordy na trzy akordy.
Jarman zarzuca nas swoimi postmodernistycznymi wizjami, dzięki czemu powstał jeden z jego najbardziej szalonych filmów. Za nic nie znajdziemy tu spokoju znanego z "Ogrodu" i "The Angelic Converstion". Na ekranie rządzi anarchia. Scenografia to ruiny, a bohaterowie ubrani w skóry negują wszystko co kiedyś wpajał im system.
"Jubilee" to bardziej sztuka obrazu. Treść którą przedstawia nam opis filmwebu jest tu na tyle zniekształcona, że na wstępie może nam się wydać, iż traktuje on o innym filmie. Obrazy których uświadczymy są jednak smakowite. Punkoteka w kościele, rockowe koncerty i bezwstydne sceny seksu wyglądały pięknie, mimo że środki były skromne. Ale Jarman po swoim mistrzu, Russelu, odziedziczył talent, a nie budżet.