Kaoru, majętna kobieta, której młodość zaczyna już blaknąć, opuszcza zgiełk miasta na rzecz spokojnego życia w domu na wybrzeżu. Tam zaczyna opiekować się starym, głuchym i ślepym starcem. Stary człowiek nie może nic zrobić sam, więc Kaoru karmi go i towarzyszy mu w jego spacerach. Ta silna, wzajemna zależność daje Kaoru możliwość ucieczki od miejskiej społeczności i pozwala jej poczuć się wolną od ograniczeń narzuconych przez zdrowy rozsądek. Natomiast starzec naprawdę nie potrzebuje Kaoru tak bardzo, jak mu się to wydaje i właśnie ta myśl rujnuje tą szczególną przyjaźń, zamazując barierę pomiędzy rzeczywistością a iluzją.