To już drugi w tym tygodniu film Altmana, który nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak chociażby Gracz czy MASH. Ogląda się to średnio pomimo wyczuwalnego stylu mistrza (lekko prześmiewczy charakter, narracja polifoniczna). Dużym plusem jest muzyka (szczególnie sekwencja "bitwy" jazzowej dwóch saksofonistów), styl o którym pisałem powyżej, oraz doskonała rola Harrego Belafonte.
Minusem tego filmu, przynajmniej dla mnie była J.J. Leigh (Blondie), której mimika oraz gra irytowała z każdą sceną coraz bardziej.
Ale to że film ten nie przypadł mi do gustu jest spowodowane brakiem tego czegoś co nie pozwala odwrócić wzroku od ekranu. Kansas City zachwyca niuansami, a niestety dla mnie to za mało.