To opowieść o wojnie, takiej jaką mało kiedy nam pokazują, brudnej, śmierdzącej, bez werbli, fanfar i sztandarów powiewających nad głowami gracko maszerujących pod kule wspaniałych bohaterów. To opowieść o żołnierzach walczących w błocie i smrodzie, na noże, saperki, pięści, bez reguł i brania jeńców. O żołnierzach, którzy stanowią o sile Armii, prawdziwych herosach okopów, którzy wyglądają jak zgraja zbójów i tak się zachowują, robią co chcą i biorą czego potrzebują, a respekt czują tylko przed swoim dowódcą kapitanem Conanem. Ludziach przez wojnę naznaczonych, wojną wypalonych, tęskniących za pokojem, ale już tylko wojną żyć umiejących. To opowieść o pokoju, który owych nadludzi zredukował do formatu zwykłych żołnierzy, którzy muszą przestrzegać regulaminów, czyścić mundury, glansować buty, salutować wymoczkowatym oficerom, których nigdy nie widzieli w bitwie i nie żywią dla nich cienia szacunku, a którzy teraz, w warunkach pokojowej normalności, zostali władcami ich małego świata, którzy dostrzegą każde duperelne uchybienie debilnym regulaminom i wymierzą za to surową karę. Wreszcie to film o kapitanie Conanie, którego wojna wyrwała ze szponów nędznej, małomiasteczkowej, egzystencji i uczyniła go prawdziwym mężczyzną, wojownikiem, nadczłowiekiem, a pokój zmienił w lwa dożywającego swych dni w klatce ogrodu zoologicznego, emerytowanego drapieżcę, który tęsknym wzrokiem spogląda na chwile dawnej chwały, gdy na odgłos jego ryku cała dżunga wpadała w popłoch.