bardzo szkoda! i to najmocniej boli, gdy się go znów ogląda... bo ma się poczucie tego, że już na pewno nigdy nie wróci...

1 listopada i 2 listopada w TVP Kultura, w końcu obejrzę po raz pierwszy.

Po niemal 15 latach, ale muszę odpowiedzieć: zgadza się - Henryk Borowski, taka zwyczajna, swojska, czerstwa twarz, a wspaniały aktor charakterystyczny i ten głos niepodrabialny :)

I zgadza się - szkoda tamtego świata. Postęp niby zawsze idzie i nie ma co wybrzydzać, ale szkoda tamtego folkloru, przaśności - i tamtego spokoju. Bez wiecznie przejeżdżających aut, bez ryku kosiarek i pił spalinowych, bez smrodu palonych tworzyw z kominów, szkoda kapslowanej oranżady w upalny dzień (żaden inny napój już nigdy potem tak nie smakował) i piwa z beczki (żadne inne nigdy potem tak nie smakowało), szkoda wyciętych drzew, zastąpionych kostką brukową i kurduplowatymi iglakami z Ameryki itd. itd. itd...
Szkoda.

Film rzeczywiście, brawurowo zagrany i takoż opowiedziany.
Myślę jednak, że tęsknicie za dzieciństwem, jako takim a nie za czasami filmowej rzeczywistości. Miałem wtedy dziesięć lat ale zapewniam nie ma za czym tęsknić. Sam smak oranżady to zbyt słaby ekwiwalent mocno szarej reszty.

Ja też pamiętam PRL na prowincji :)
I chociaż czas wykrzywia percepcję, to wciąż się czasem zastanawiam, czy ten biedny spokój był aż tak dużo gorszy od wypełnionej gadżetami, pokusami i natłokiem "newsów" dzisiejszej wścieklicy.