KARATE KID II to ciąg dalszy przebojowego i kultowego poprzednika. Pierwszy film zebrał dobre oceny krytyków, przyniósł Patowi Moricie nominację do Oscara oraz Złotego Globu, a także zarobił ponad 90 milionów dolarów w USA. Nic więc dziwnego, że Hollywood błyskawicznie zdecydowało sie na sequel, który zarobił imponujące 115 milionów dolarów. Mimo to druga część trylogii Johna G. Avildsena nie może się równać z pierwowzorem.

Tak jak wspomniałem przy okazji oceniania pierwszego KARATE KID mój powrót do filmowej trylogii na DVD spowodowany jest nostaligą za czasami mojej młodości oraz faktem, iż w Hollywood już pracują nad ramakiem owej historii.

Pierwsza część nie zestarzała się mimo upływu lat 25 i nadal służy za schemat do budowania kolejnych dramatów sporotwych mierzących się z problemami ludzi młodych. KARAE KID to wszak sztandarowy przykład dydaktycznego dramatu młodzieżowego. Taka jest też częsć druga w której tytułowego karate jest nieco mniej, ale dawka dydaktyzmu jest tu jakby ta sama.

John G. Avildsen przeniósł akcję "dwójki" ze słonecznej Kaliforni na Okinawę. Jest więc egzotycznie. Niestety film nie wychodzi poza stereotypowe ukazanie Okinawy w perspektywnie uproszczonej dalekowschodniej cepelii. Fakt ten nieco rozczarowuje i może budzić pewien niesmak. Ciekawym elementem KARATE KID II jest zaznaczony tu konflikt między tradycją, a nowoczesnością oraz pomięzy tradycyjnymi przywarami, a tzw. racją rozumu. Mimo pewnych uproszczeń owych wątków wnoszą one pewien powiew świeżości do serii.

Nadal cieszy dobra aktorska chemia pomiędzy uroczą parą Ralph Macchio- Pat Morita. To właśnie Ci dwaj aktorzy stanowią niewątpliwie największy plus całej trylogii Avildsena.

W KARATE KID II jest nadal wiele o odpowiedzialności za siebie i innych, o honorze, rozsądku i życiu zgodnie z zasadami. Owe fundamentalne prawdy egzystencjalne przekazywoane są głównemu młodocienaemu bohaterowi filmu (oraz widzowi) za pośrednictwem sztuk walki oraz licznych problemów z jakim przychodzi mu się zmierzyć (wraz ze swoim mistrzem).

Sporym minusem jest tutaj (jednak) dość niemrawo poprowadzony atęk romansowy oraz wyraźnie spaprana końcówka, która bardziej śmieszyła niż emocjonowała już w momencie premiery filmu.

Można krytykować KARATE KID za jego wtórność oraz pewien infantylizm, ale nikt nie jest w stanie odebrać tej serii statusu dzieł kultowych oraz (w pewnym sensie) prekursorskich dla późniejszych tego typu produkcji.