Wydawałoby się, że ju-on jest filmem prostym, bez fabuły. Po część jest to prawda, bo gdyby go streścić potrzebne bylyby góra dwa zdania.
Jest pewien dom, w którym mąż zabił żonę, sam zginął w dziwnych okolicznościach a ich synka nigdy nie odnaleziona. Duchy dziecka jak i matki zabijaja każdego, kto choćby na chwilę wejdzie do przeklętego domu.
I gdyby Shimizu zrobił taki film to byłby on nudny. Oglądałoby się go jak zapis kolejnych egzekucji. Jednak na całe szczęście pomieszał on kolejność wątków. Najpierw widzimy pracownicę opieki społecznej - Rikę, potem cofamy się w czasie i tak na zmianę. A od czasu do czasu bohaterowie mają dziwne wizje, które potem stają się rzeczywistością. Dzięki temu musimy trochę ruszyć nasze umysły, żeby złożyć historię w całość. Cały film trwa prawdziwe kilka lat i dzieki temu jest ciekawszy.
Bardzo dobra muzyka, klimat tajemniczości, i to czego brakowało w Ringu i Dark Water a jest tu zamiast wymyślnej fabuły czyli strach. Ju-on jest horrorem i to takim, który potrafi wystraszyć. Ciagłe pojawianie się dziecka, dziwne odgłosy pukania stukania, czarne koty i złowrogi "skrzek". Duchy są tu bezwzględne i trochę "egoistyczne". Zabijają wszystkich. Bez wyjątku.
Bardzo dobre są sceny z uciekającą Hitomii, pod prysznicem, oraz końcowa gdy Rika biegnie na pomoc Mariko. Zakończenie jest trochę dziwne i niepewne. Ale to u japończyków normalne. A puste ulice na sam koniec filmu robią duże wrażenie.
8/10