Trochę mnie żenują Twoje uwagi nt. tego filmu. Po pierwsze: facet nie wie, że jest to to samo miejsce, w którym mieszkał 3 lata temu - widzi na miejscu chatynki wspaniały dom, zamiast matki i żony - 2 prostych wieśniaczek - widzi dwie wytworne damy. A co do legendy - może ta konwencja rzeczywiście Ci nie odpowiada, ale to nie powód, by widziwiać. Dialogi są, jakie są, mnie nic w nich nie śmieszyło, porównaj sobie dialogi w pierwszym lepszym polskim filmie współczesnym, to może zmienisz zdanie.
Poza tym nie wiem, czy oprócz niesamowitości dostrzegłeś w tym filmie również problem rozpasanych, samowolnych samurajów, a kobiety - koty są jedyną rzeczą, której nie mogą opanować, żywym (?) wyrzutem sumienia, czymś, wobec czego pozostają bezradni. Piękny, pełen metafor film.

Rzeczywiście trochę z żenady w mym tekscie jest. Wiąże się to z takim a nie innym stanem psychiczno-fizycznym w trakcie pisania tej króciutkiej notki. Niemniej jednak jak widzę dziś, to co sądzę o filmie się nie zmieniło, może nieco innych słów bym użył. Proszę nie pytaj mnie czy dostrzegłem w filmie problem kultu samurajów oraz swoistą przestrogę (w orgyginalnej legendzie), bo bez tego przecież cięzko się obejść. Jeśli chodzi o miejsce zamieszkania, to nie uważnie czytałaś co napisałem. Nie stwierdziłem, że to to samo miejsce, a 'PRAWIE', bo też, co wiadomo z filmu drugi 'domek' stał nieopodal. Poza tym doskonale już wyłapuję konwencję japońskiego kina, naoglądałem się już filmów samurajskich i nietylko i w trakcie seansu potrafię się wyizolować od typowo kulturowych zachowań, ewentualnie przyjąć je bez bólu. Japońska kultura jest dośc specyficzna i pierwszy lepszy 'ich' wzów kulturowy może okazać się dla przeciętnego Europejczyka, czy Polaka jak wolisz po prostu dziwactwem. Jak jak piszę zaznajomiłem się z tym i już mnie to nie dziwi, stąd dalej, śmiało mogę podkreślić znaczenie i jakośc filmowych dialogów. Jest ich niewiele, ale dalej uważam iż nie stoją na wysokim poziomie. Być może chodziło o to, aby ukazać jednocześnie swoistą głupotę samurajów, w sensie że to może i mężni ludzie, wspaniale władający mieczem, ale niewykształceni jednak (wbrew donmiesieniom) a i małointeligentni. Ale ... Pewności nie mam ani ja, ani Ty.

A mówisz po japońsku, żeby oceniać poziom dialogów? Tłumacze czasami dają ciała i tego nie przeskoczysz. Ale głupio filmowi odbierać za to punkty.

Ale przyznasz - głupio też dodawać. Czemuś trzeba jednak wierzyć. Gdybym chciał się nauczyć wszystkich języków świata, żeby móc oceniać pod względem dialogowym wszystkie filmy jakie oglądam, to wylądowałbym w wariatkowie. A więc tak, japońskiego nie znam.

Ah ... jeśli chodzi o dialogi w polskich filmach, to nie są one zwykle bezsensowne a nieco ubogie w treści, czasem na niższym poziomie, ale też nie wszystkie i nie we wszystkich (nie można tu generalziwać, bo rzucę przykładami) Jednak ... zanim zakwestionujesz wartośc dialogów w polskich filmach przejdź się po Polsce, wskocz do knajpy. Są przynajmniej autentyczne, a nawet zawyżają poziom wypowiedzi naszego społeczeństwa. Żeby nie było ... O sobie też mówię.

"Mój drugi film Shindo" - a przerobiłeś już kolejne? Ja mam na oku "Kobietę diabeł" i "Czarnego kota", ale ciekawi czy jest jeszcze coś godnego polecenia, tyle że raczej z tej tematyki, czyli klimatycznych horrorów, filmów grozy.

Wspaniały film, który pozwala "poczuć" to, co straszyło japonię czasów samurajskich. Niesamowite!

Te uwagi o dialogach zabawne. Reżyser przez długi czas był znany ze swojego talentu do pisania scenariuszy. Na jego dorobek właśnie od tej strony warto spojrzeć...