Tym razem Pedro mnie ma. Niby zwariowana komedia, ale za tą historią kryje się dużo więcej niż kolejne zabawne sytuacje. To mieszanina mocna jak gazpacho przygotowane przez Pepę na początku filmu. Różni się tylko tym, że "Kobiety..." wcale nie usypiają.
Almodovar zaczyna swoje dzieło od snu, w którym Fernando Guillén bezlitośnie mydli oczy swym kolejnym adoratorkom. Już wtedy wiemy jakie będzie główne zmartwienie tytułowych kobiet... Mężczyźni. Nie jest to jednak żaden feministyczny manifest. Tym bardziej, że znajdą się tu i porządni bohaterowie płci brzydkiej. To raczej skromna w założeniach historia kilku osób, które muszą stanąć twarzą w twarz ze swoimi obsesjami.
Maura i Banderas nie zawiedli i tym razem. Pojawiają się u Almodovara już któryś raz z rzędu i znów grają zupełnie inne postaci. Warto dodać że wychodzi im to znakomicie. Miło ogląda się kolejne wcielenia tej pary.
Zaskoczył mnie przekrój konwencji z jakich korzysta reżyser. Bardzo poetycki początek, szybko ustępuje dramatowi, z kolei ten powoli ewoluuje w tragifarsę, a całość wieńczy wątek sensacyjny. W każdym gatunku "Kobiety..." wypadają zadowalająco. Miałem pewne obawy gdy w mieszkaniu bohaterki pojawiła się policja, bo scenariusz szedł za bardzo w stronę komedii pomyłek. Na szczęście w odpowiednim momencie skręcił w dobrą drogę.
Jak najbardziej polecam i kontynuuję podróż po filmografii Almodovara. Zostało mi jeszcze drugie tyle dzieł. Mam nadzieję że zbliżonych poziomem właśnie do tego.