Do czego niby trzeba dorosnąć? Film, którego głównym wątkiem jest wątek miłosny (w końcu wskazuje na to opowieść syna bohaterów) jest pokazany pod koniec filmu, przez większość ciągnie się jego ucieczka, dochodzenie do siebie, życie codzienne u swoich wybawców, a tu nagle jeb. Bohater dowiaduje się, ze chłopczyk pana domu to jednak dziewczynka i nagle się zakochuje w niej, kochają się i koniec filmu. Nie oczekiwałam komedii romantycznej, ale trzymajmy się motywu przewodniego filmu. Gdyby darowali sobie współczesne wstawki starego gościa w ambasadzie polskiej film byłby o niebo lepszy. Nie jest dobry, ale przyzwoity.

Co do tego, że trzeba do niego dorosnąć. Nie wiem skąd w ludziach tendencja do wypowiadania tych jakże sentymentalnych słów: "To wartościowy film, do którego trzeba dorosnąć". Sory, ale zawsze wydawało mi się, że dorastać to można do filmów, w których wątek jest tak skonstruowany, ze tło historyczne czy pewne fakty jesteśmy w stanie zrozumieć, gdy nauczymy się co oznacza lub musimy dojrzeć do pewnych spraw. Wątek melodramatyczny się po prostu czuje, tego nie trzeba się uczyć.

No to się teraz uśmiałam.