W historii nie istnieje pojęcie "na pewno" albo "nigdy". Na tych słowach ludzie będący przekonani o swoich racjach, bardzo często się wywracają. Jedźcie do Francji i pytajcie ludzi co sądzą o Jakubinach. Jakaś część poda wam encyklopedyczną regułkę, a reszta nie będzie nawet wiedzieć o kogo chodzi. A co by było gdybyście o to zapytali 200 lat temu? Dowiedzielibyście się o wiele więcej. Kłamstwo powtórzone 100 razy staje się prawdą. A coś co jest powtarzane od tysiąca lat? Czy jesteśmy w stanie temu zaprzeczyć, albo czy jesteśmy w stanie to zatwierdzić? Nie, ale jesteśmy w stanie to powtórzyć lub zaprzeczyć temu co jest powtarzane. Pisząc historię kibic Legii będzie w niej podkreślał zwycięstwa swojego ulubionego zespołu, znów kibic Lecha poświeci dużo miejsca na swój zespół. A przecież oba kluby mają swoje wzloty i upadki. A teraz pomyślcie że historię pisali ludzie o wiele gorsi niż przykładowi kibice. Którzy pisali to, co chcieli napisać a nie to co miało być napisane. Wiele jest osób, którzy zasłużyli na doniosłe pomniki, a leżą głęboko pod ziemią opluci i zapomniani. Czas idzie jak fala, zabierając wpierw ludzi, po czym ich pamięć, dokumenty, opowieści, mity aż zostaje to ostatnie "ziarno prawdy". Błysk czegoś na co powinno się poświęcać całe rozdziały w podręcznikach. Śledźcie historię, rozmawiajcie z dziadkami, rodzicami, czytajcie dawne bajki i opowiadania, zamiast powtarzać to co jest "pewne" i "oczywiste" i nad czym ma już nie być żadnej dyskusji.