Ozu chyba przypuszczał że to może być jego ostatni film. "Koniec lata" zamyka bowiem większość poruszanych przez niego tematów. Miasta które robiły skromne wrażenie w filmach z lat 30, tutaj są u kresu swojej ewolucji stając się betonowymi gigantami pełnymi elektroniki. Swatanie powoli przestaje mieć zupełnie sens, a razem z nim odchodzi stary porządek. Zaś co najważniejsze, motywem przewodnim okazuje się przygotowanie na śmierć. Życie przemija wraz z tytułową porą roku, a cykl trwa...

Niestety jakkolwiek ważny nie byłby to film, czuję już zmęczenie materiału. Wystarczy przeczytać filmwebowy opis, by wiedzieć iż Ozu mnoży tutaj wątki i powtarza się, a w rezultacie powstaje z tego taka kinowa telenowela, swoją naiwnością wypychająca poza ekran symbolikę. Rozstrzygnięcie większości kwestii można znaleźć już w wcześniejszych dziełach reżysera. Niektóre problemy nawet nie doczekują puenty. "Koniec lata" jest niepotrzebnie przeładowany postaciami i zbyt krótki, by podzielić równo czas między wszystkich. Potrafi to zdusić nawet wspomniany temat umierania, który choć najważniejszy, czasami trzymany zostaje zbyt blisko marginesu.

Wydaje mi się, że mam do czynienia z obrazem przeznaczonym głównie dla fanów Ozu. Ci którzy nie zrazili się wtórnością jego autoremaków, pewnie i tutaj wybaczą wszystko swojemu ulubieńcowi. A bogata warstwa wizualna będzie dla nich miłym dodatkiem.