Dwoje młodych ludzi siedzi na dworcowej ławeczce. Rozmawiają „o niczym”. Jest między nimi trochę skrępowania i sporo sympatii. On odjeżdża, ona zostaje. Ujęcie z innej kamery: ławeczka już opuszczona. Nieruchomy obraz wytrzymany przez co najmniej pięć sekund...
Gdzie indziej znaleźć takie podejście do kina?...

Skrawek życia, wybrany przez Ozu na materiał filmu nie jest ani spektakularny, ani nawet wyraźnie wyodrębniony. W jego opracowaniu staje się jednak głęboką opowieścią, mającą znamiona metafory. Perypetie licznej rodziny z japońskiej klasy średniej są materiałem do dyskretnych rozważań nad żegnaniem się z życiem, nad przemianą pokoleń i przenikaniem się tradycji z nowoczesnością... Rozważania te nie mieszczą się w nad wyraz powszednich dialogach, lecz gdzieś w oku kamery, w spojrzeniach bohaterów, w tym, że jedna siostra nosi kimono, a druga sukienkę...
„Koniec lata” wykazuje niezwykłą czystość – zarówno w sferze kompozycji, jak i filmowego obrazu. Zdjęcia są nieruchome, idealnie harmonizujące piony i poziomy. Prawie każdy kadr mógłby posłużyć za materiał współczesnej wersji drzeworytu ukio-e. Do tego w idealny sposób uchwytują atmosferę upalnych dni i wieczorów, tak w małym, jak i w wielkim mieście. W jakimś sensie właściwym bohaterem filmu jest właśnie tytułowa dojrzała pora roku.
Obraz o niezwykłym czarze. Ale przestrzegam: dla koneserów zorientowanych nieco w japońskiej kulturze i kinie.