Niekonwencjonalne podejścia do klasycznych motywów niemal zawsze mnie satysfakcjonują. Doceniam intrygujące pomysły, nieoczywiste rozwiązania, które łączą znane wątki z całkowicie oryginalnymi wizjami. Lubię również mnogą symbolikę, sięganie do różnych źródeł kulturowych, religijny i literackich – wszelkie nawiązania stanowią dla mnie ciekawą rozrywkę intelektualną. Nic więc dziwnego, że do gustu przypadła mi również tegoroczna „Konsekracja”.

Grace zajmuje się badaniami wzroku, pomaga ludziom, polecając ich pod opiekę najlepszych specjalistów. Pewnego dnia w jej domu rozdzwania się telefon. Ze Szkocji dociera do niej informacja o zmarłym bracie. Życie kobiety nagle zamiera, prędko więc się pakuje i udaje w podróż. Na miejscu dowiaduje się, że Michael miał zabić księdza – swego przełożonego, a następnie popełnić samobójstwo. Grace jednak coś nie gra w tej opowieści. Zaczyna więc poszukiwać prawdy, przypuszczając, że zakon ma na sumieniu życie jej brata, który poświęcił się służbie Bogu. Nie pomagają jednak uporczywe wizje i niezrozumiałe zaniki pamięci. Czy te nietypowe dolegliwości mogą mieć związek z tym, co Michael robił w Szkocji?

Historia ta może przypaść do gustu osobom z dość specyficznymi preferencjami. Nie ma tu straszaków, jumpscare’ów ani innych najprostszych zabiegów, tak popularnych we współczesnych horrorach. Pojawia się za to intrygujący i unikalny klimat, ociekający wręcz religijną symboliką, a także metaforami. Wymaga wprawdzie miejscami zastanowienia nad znaczeniem poszczególnych scen (szczególnie w obliczu dość złożonego zakończenia), jednak to stanowi wyłącznie kolejny poziom rozrywki podczas seansu. Cała zabawa w zwroty akcji prezentuje się udanie, co wyłącznie podbija wartość produkcji. Przemieszanie czasowe niektórych wydarzeń, wizji i wspomnień również pogłębia kreację głównej bohaterki. Przez bardzo długi czas trudno stwierdzić, co dzieje się naprawdę, a co ma miejsce wyłącznie w jej głowie. Zakończenie nie każdemu się spodoba, jednak w moim przypadku myślę o nim raczej w pozytywach.

Technicznie nie mam raczej nic do zarzucenia tej pozycji. Zdjęcia są udane, rozplanowanie niektórych ujęć wypada świetnie. Bardzo atrakcyjnie wyglądają kościelne wnętrza, a potrafią one przestraszyć szczególnie w scenach nocnych. Gra aktorska wypada dobrze, nie ma tu może zbyt wiele do pokazania, jednak postaci zostały dość dobrze oddane na ekranie i nikt szczególnie nie odbiega poziomem. Pierwsze skrzypce mimo tego gra Jena Malone (znana przede wszystkim z ról Johanny w serii „Igrzyska Śmierci” oraz Gretchen z „Donnie Darko”), która dość udanie wciela się w Grace. Muzyka również umila seans, istotnie kreując ponury, mroczny klimat. Tym, co mi osobiście najbardziej przypadło do gustu, są wykorzystane stroje oraz charakteryzacja – naprawdę wyglądają świetnie, a już szczególnie przedstawienie głównej bohaterki w końcowych scenach.

Bardzo dobrze bawiłam się w trakcie seansu i szczerze powiedziawszy zdziwiłam się, gdy zobaczyłam średnie oceny filmu. Z pewnością wskazuje to na to, że nie jest to produkcja, która spodoba się wszystkim. Jednak fanom okołoreligijnych opowieści z aniołami, demonami czy innymi motywami, które niekoniecznie sprowadzają się do egzorcyzmów – powinna przypaść ona do gustu. Z mojej strony „Konsekracja” zyskuje ocenę 8/10 (a zastanawiałam się, czy nie przyznać jej nawet więcej) i mogę z ręką na sercu stwierdzić: to jeden z ciekawszych horrorów tego roku.