Z czego wnosisz, że bohaterka uwierzyła w jakiś ideał?

Głównie z zachowania Beatrice po odejściu Yvesa. Tu widać drastyczny regres stanu ducha dziewczyny, jest znacznie gorzej niż było zanim poznała chłopaka. Czarna sukienka, żałobnie-karykaturalnie pomalowana twarz, niczym smutny Pierrot. Czytaj spojrzenia, analizuj niedomówienia, bo one współtworzą opowieść koronczarki. Jednocześnie widać, że Beatrice po odejściu Yvesa nauczyła się bronić i już nie wystawia się tak łatwo na ostrzał. Nałożyła na siebie kolejną warstwę pancerza. Świadczy o tym scena, kiedy na ławce w parku opowiada bajkę o swej podróży do Grecji, do Mykonos, gdzie są białe wiatraki. Identyczne jak na ścianie w świetlicy w sanatorium…

Beatrice to osoba niezwykle wrażliwa, smutna, milcząca i uważnie słuchająca drugiego człowieka. Rzadka zaleta, nieprawdaż. Zmienia się pod wpływem Yvesa, choć jej przemiana jest powolna i subtelna. Kiełkuje w niej radość życia - maskowana, nieśmiała, strachliwa; pojawia się głupia i niewinna wiara w miłość (jakże to banalne, prawda?), która wcześniej jest regularnie tłumiona w zarodku. Przypomnijmy choćby zachowanie dziewczyny na imprezie w klubie, kiedy jej koleżanka rozpaczliwie szuka towarzysza na noc. Przy Yvesie bohaterka zaczyna, coraz bardziej świadomie, wyznawać ideał normalnego życia u boku godnej zaufania osoby, dla której można się poświecić, od której można się uczyć i którą można też zarazić swoją wrażliwością i prostotą. Koronczarka uosabia zawierzenie (takie staroświeckie słowo).

To nieprawda, że Beatrice nie przejawia żadnej chęci kształtowania swojej osobowości. Ona po prostu nie pasuje do modelu rozwoju personalnego, w którym widziałby ją Yves, jego rodzina i przyjaciele. Deklaruje, że chce uczyć się od chłopaka, przebywając z nim, obserwując go, może w pewnym momencie nabierając także jego zwyczajów i kształtując w ten sposób własne. Fakt, nie jest wyrafinowaną intelektualistką, odstaje od reszty towarzystwa, nie używa mądrych wyrazów, ale można się naprawdę zastanawiać, czy w tej bełkotliwej, chaotycznej debacie postmarksistowskich wykształciuchów to właśnie ona nie prezentuje się najrozsądniej - nie wymądrza się, ale milcząco i z pewną pokorą słucha. Słucha i analizuje, i próbuje coś zrozumieć, o czym świadczy choćby jej późniejsze pytanie do Yvesa, czym jest dialektyka. Prosty, niekształcony człowiek indaguje z zainteresowaniem aspirującego intelektualistę o jedną z ważniejszych kategorii filozoficznych i nie dostaje odpowiedzi! Trudno nie wyczuć w tej scenie kąśliwej ironii. W filmie są wyraźne sygnały wskazujące na to, że ostateczna decyzja Yvesa nie była jego do końca autonomicznym wyborem. Niewątpliwie do odrzucenia przez niego koronczarki przyczyniła się rodzina i koledzy.

To nieprawda, że dalszy związek Beatrice i Yvesa musiałby być transakcją jednostronną, w której tylko dziewczyna czerpałaby korzyści, natomiast chłopak wyszedłby na frajera. Yves może zazdrościć dziewczynie jej wrażliwości, ufności i prostoty, ale nie przejawia chęci, żeby pod wpływem Beatrice kształtować własną wrażliwość. Film poddaje pod rozwagę kwestię odpowiedzialności człowieka za drugą osobę. Jeśli świadomie bierzesz na siebie trud i ryzyko formowania bliźniego niemal od zera, nie możesz ot tak nagle odwrócić się i odejść. To jest też sprawa duchowej i emocjonalnej dojrzałości. Zwróćmy jeszcze uwagę na fragment motta: "Była jedną z tych dusz, które nawet nie dają znaku, a które trzeba cierpliwie pytać i uważnie się im przyglądać". Dodajmy: I które rozkwitną powoli i pięknie, jeśli dostaną szansę i nie zostaną zgaszone. Na to właśnie wskazuje film.

Nie rozkładaj filmu na czynniki pierwsze i nie badaj matematycznie jego poszczególnych elementów w oderwaniu od pozostałych, bo to wiedzie na manowce sądów pustych i jałowych. Mamy tutaj prostą, spójną historię skromnej, zakopanej w sobie głęboko dziewczyny, którą ktoś przywrócił życiu, wyciągnął na chwilę z mrocznego dołu, by potem pozostawić ją powoli staczającą się tam z powrotem. Przeczytaj "Małego Księcia", obejrzyj jeszcze raz "Koronczarkę", z większą uwagą i większą wyobraźnią. Zbyt wiele rzeczy ci umknęło. Albo wprost przeciwnie - nawet nie próbuj, i upewnij się, czy wiesz, co to dialektyka!

Zamiast Yvesa powinno być François, pierwsze to imię aktora.

Świetnie napisane. Zgadzam się z każdym Twoim słowem. To bardzo smutna prawda, że "Koronczarka" wydaje się być filmem "nie na czasie". Ale z drugiej strony film jest bardzo mało znany. Może gdyby go trochę zareklamować na filmwebie, to znalazłby jeszcze uznanie u wielu osób ? Sądzę, że takie świetne interpretacje tego filmu jak ta Twoja, mogą się okazać bardzo pomocne dla "dzisiejszych" młodych ludzi, mających cyniczną maskę na twarzy i chaos w głowie, ale w gruncie rzeczy czujących podobnie jak młodzież lat 60-tych czy 70-tych. Pozdrawiam :)

Bardzo wnikliwa i wrazliwa analiza filmu judge_holden. Idealna na glowna recenzje.

Tym cytatem przypomniałeś mi wielkość tej książki którą już tak dawno czytałem.Ponadczasowa. Dzięki !

Niektórzy twierdzą że związek osoby wykształconej z niewykształconą nie ma sensu-właśnie ze względu na przepaść intelektualną. Oczywiście w bardzo wielu przypadkach jest to totalna bzdura i wykształcenie nie musi mieć wiele wspólnego z inteligencją czy zaradnością. Jeśli jednak wyobrazimy sobie relacje osoby pokroju polska klasy C (same wulgaryzmy,zero zainteresowań, perspektyw na życie,prymitywism w postrzeganiu świata) i osobę czarującą, inteligentną, wygadaną to nie za bardzo to się klei

Zły przykład, Beatrice nie jest prymitywna w postrzeganiu świata, ani nie jest prostacka.