Przed obejrzeniem filmu znałem muzykę Fieldinga, jaką do niego napisał. Jest to jedna z najbardziej niesamowitych ścieżek dźwiękowych, jakie słyszałem - atonalne pochody, szeregi przedziwnych modulacji i mrocznych akordów przeplatające się z lżejszymi melodiami i charakterystyczną dla Fieldinga "wojskowością" w rytmach i obsadzie instrumentów dętych tworzą niespotykaną mieszankę. Ale to oczywiście może się podobać lub być jedynie poprawnym tłem. Zahipnotyzowany ową kompozycją zasiadłem do "Koszmarów" z entuzjazmem. Niestety, nie dość że muzykę zrzucono tam na najdalszy plan, to jeszcze fabularnie i wizualnie film nie nadrabiał błędów. Tych było dość sporo - brudne, niezbyt ciekawe zdjęcia, jedynie poprawna scenografia no i marne aktorstwo. Pomijając Marlona Brando w roli Quinta (gdzieś między nieokrzesanym Stanleyem z "Tramwaju zwanego pożądaniem" a obojętnym Terrym z "...Nabrzeży") to wszyscy inni nawet się nie starają dobrze wypaść. Oprócz starej gospodyni, której każde pojawienie się zwiastowało nieśmieszną komedię, irytowała zwłaszcza dwójka dzieci, grających rodzeństwo sierot. Bachory te prześladują swoją opiekunkę, podglądają nauczycielkę, torturują żaby oraz chcą seksu. Naprawdę. Długo się tego oglądać nie dało, jedynie wątek sado-maso (tak, nawet między dziećmi XD) oraz prequelowe zakończenie dały radę. A szkoda - zostanę jednak przy słuchaniu ścieżki dźwiękowej, od oglądania filmu naprawdę można dostać tytułowych koszmarów. A na miejscu Fieldinga obraziłbym się na twórców. 5/10.