Nie przepadam za musicalami, ale ten kompletnie zmienił moje zdanie na ich temat. Piosenki są wkomponowane w akcję filmu i nie przerywają emocjonujących wydarzeń nagłym tańcem i śpiewem aktorów, co często irytowało mnie w innych produkcjach tego typu. Wszystko tworzy tu zgraną całość i wręcz czekałam na kolejną dawkę emocji, które przekazują.
Zawdzięczamy to raczej prostej historii, która nie buduje nie wiadomo jakich napięć. Nie jest zawiła, szokująca czy dramatyczna, ale dzięki temu powstał wreszcie dobrze nakręcony musical. Mimo prostoty fabuły, nic nie umniejszyło filmu. Postacie są rozpisane i zagrane w tak dobry sposób, że od razu budzą nasza sympatię i mamy ochotę śledzić ich losy jak najdłużej.
Pochwalić muszę, także ujęcia i pomysłowe przejścia pomiędzy scenami, które szczerze mnie zachwyciły. Montaż rewelacyjny, którego dawno nie dostrzegłam w filmie (albo był zbyt zły albo zbyt nijaki, aby zwrócić na niego większą uwagę).
Piosenki są bardzo żywiołowe, pobudzają dzięki czemu film nie nuży ani przez chwilę.
"The greatest showman" nie jest jednak tylko rozrywką, która nic nie wnosi do naszego życia oprócz chwili zabawy. Najbardziej wywarły na mnie wrażenie ujęcia, które skłaniały do refleksji nie tylko bohatera, ale i widza. [Nie wiem czy spojler czy nie] Mówię tu o scenie gdzie widzimy rzędy pracowników w budynku, a tuż obok cmentarz z rzędami identycznych nagrobków. Pomysłowo zobrazowane przemijanie życia, którego nie warto zmarnować w pracy, która nie rozwija naszych zainteresować w żaden sposób i tylko sprawi, że staniemy się kolejnym nudnym nagrobkiem, po równie nudnym życiu. Powinniśmy coś osiągnąć, spełnić marzenia, a przynajmniej do nich dążyć, aby niczego nie żałować. Żyć tak jak chcemy, a nie tak jak nam każą.
Film obejrzałam dwa razy (na tylko na pewno się nie skończy) i ciągle towarzyszyły mi te same emocje, co tylko świadczy o świetnej robocie ekipy filmowej oraz aktorów.
"The greatest showman" polecam każdemu, a zwłaszcza tym, którzy chcą odpocząć od ciężkich produkcji.