Pierwsze minuty filmu nie wróżą niczego ciekawego. Ot, taka sobie historyjka o zranionym, zagubionym, samotnym chłopaku, o pastorze i jego miłej rodzince, żyjącej sobie w poukładany i przewidywalny spokój.
Jednak wraz z rozwojem wydarzeń widz zaczyna odczuwać pewien niepokój, pewne podskórne jeszcze napięcie,spodziewa się tragedii.
Tamten zagubiony, samotny chłopak z początku filmu,ujawnia swoje prawdziwe emocje i sprawia, że ze zdumienia otwieramy szeroko oczy. Jego cynizm i okrucieństwo powinny zasługiwać na potępienie widza, ale zamiast tego budzą dziwnego rodzaju fascynację, która sprawia, że zadajemy sobie szereg ważnych pytań o naturę zła i jego przeciwwagę.Film zasługuje z całą pewnością na ósemkę.
Należy również zwrócić uwagę na świetnego Bernala w roli Elvisa.Jego piękna i myśląca twarz znakomicie się sprawdza w tego typu produkcjach.