Rok 1572. Francję, rządzoną przez chorego i bezwolnego Karola IX, rozdzierają konflikty religijne między katolikami pod wodzą Henryka Gwizjusza a hugenotami z admirałem de Coligny na czele. Aby zapewnić pokój wewnętrzny w państwie sprawująca faktyczną władzę Katarzyna Medycejska aranżuje małżeństwo swojej córki Małgorzaty (zwanej Margot) z protestanckim królem Nawarry, Henrykiem Burbonem. W rzeczywistości chodzi o zgromadzenie na uroczystościach weselnych w Paryżu jak największej liczby hugenotów ze wszystkimi ich przywódcami – wieczorem 23 sierpnia dzwony kościelne dają sygnał do makabrycznej rzezi, która przejdzie do historii jako "Noc Świętego Bartłomieja". Ocalały z pogromu Henryk Bourbon musi wyrzec się swej wiary i jako więzień Luwru pozostaje wciąż w sieci dybiących na jego życie intryg. Na tle tych burzliwych wydarzeń wybucha namiętne uczucie Margot do przygodnie poznanego protestanta, kawalera La Mole'a. Ale w mrocznej atmosferze spisków dworskich panuje nie miłość, a nienawiść – w wyniku tragicznej pomyłki umiera otruty król Karol IX i w śmierć tę zamieszany zostaje La Mole...

Choć "Królowa Margot" należy do mniej znanych powieści Dumasa, filmowana była już kilkakrotnie. Kiedy w 1994 roku do ekranizacji zabierał się Patrice Chéreau – wybitny reżyser teatralny, rzadko stający za kamerą – wiadomo było, że wątek przygodowo-romansowy zejdzie na plan dalszy. We Francji roku 1572 Chéreau dostrzegł analogię do współczesnej Europy – niby stanowiącej jeden organizm, a przecież, podobnie jak dwór Walezjuszy, toczonej najrozmaitszymi konfliktami. Chéreau podkreślał, że jego film ma być czymś na kształt kostiumowej wersji "Ojca chrzestnego". I słowa dotrzymał – powstał obraz widowiskowy, a przy tym wybitny, jeden z najlepszych w gatunku filmu historycznego. Obraz przy tym niezwykle przejmujący jako wizja świata pogrążonego w absurdzie nienawiści, która wyrosła między wyznawcami tego samego Boga. Ilustrująca film bałkańska muzyka Gorana Bregoviča jednoznacznie odwołuje do trwającej wtedy w Bośni bratobójczej wojny.
Siłą obrazu Chéreau jest znakomite aktorstwo, zwłaszcza tytułowa rola Isabelle Adjani – jej Margot to postać niejednoznaczna, podziwiana i wyklęta, mająca w sobie szlachetne dążenia polityczne i zmysłową pasję życia, poczucie obowiązku i zuchwałość w realizowaniu miłosno-erotycznych porywów. Historyczna Małgorzata de Valois (1553-1615), po ślubie z tytułem królowej Nawarry, choć znana z licznych romansów, była osobą wielu zalet, wspierała artystów, sama pisała wiersze i pamiętniki, była natchnieniem pisarzy. Jej małżeństwo z Henrykiem Bourbonem, królem Francji od roku 1589, zakończyło się rozwodem w 1599 roku po długoletnim okresie faktycznej separacji.

Festiwal w Cannes w 1994 miał należeć do "Królowej Margot". Przewodniczący jury Clint Eastwood nagrodził jednak Złotą Palmą "Pulp Fiction" Quentina Tarantino. Także kilka miesięcy później, podczas ceremonii wręczania Cezarów, nagrody za film i reżyserię przypadły komu innemu – André Téchiné za "Dzikie trzciny".

La Reine Margot
dramat historyczno-kostiumowy, Francja / Niemcy / Włochy 1994.
Reżyseria: Patrice Chéreau;
Scenariusz: Danièle Thompson i Patrice Chéreau (na podstawie powieści "Królowa Margot" Aleksandra Dumasa ojca);
Zdjęcia: Philippe Rousselot;
Muzyka: Goran Bregovič;
Występują: Isabelle Adjani (Małgorzata de Valois), Daniel Auteuil (Henryk de Bourbon, król Nawarry), Jean-Hugues Anglade (Karol IX de Valois, król Francji), Vincent Perez (kawaler La Mole), Virna Lisi (Katarzyna de Medici), Dominique Blanc (Henrietta de Nevers), Pascal Greggory (Henryk de Valois, książę d’Anjou), Miguel Bosé (Henryk I książę de Guise), Julien Rassam (Franciszek de Valois, książę d’Alencon), Jean-Claude Brialy (admirał Gaspard de Coligny), Emmanuel Salinger (Du Bartas), Thomas Kretschmann (Nancay), Claudio Amendola (Coconnas), Jean-Philippe Ècoffey (Henryk książę de Bourbon-Condé), Laure Marsac (Antoinette), Bruno Todeschini (d’Armagnac) oraz Albano Guaetta, Asia Argento, Johan Leysen, Dörte Lyssewski, Michelle Marquais, Alexis Nitzer, Barbet Schroeder, Otto Tausig, Bernard Verley, Jean-Marc Stehlé, Marian Blicharz, Zygmunt Kargol, Marc Citti i inni.

Nagroda Jury i nagroda za najlepszą rolę żeńską dla Virny Lisi na MFF w Cannes'1994;
Nominacja do Oscara'1994 za kostiumy;
5 Cezarów'1994: za najlepszą rolę żeńską dla Isabelle Adjani, drugoplanową rolę męską dla Jeana-Huguesa Anglade, drugoplanową rolę żeńską dla Virny Lisi, zdjęcia i kostiumy
+ 7 nominacji do Cezara'1994: za najlepszy film francuski, reżyserię, scenariusz, drugoplanową rolę żeńską dla Dominique Blanc, muzykę, scenografię i montaż.