Kraina jest pusta, wypalona i tacy są też trochę bohaterowie. Tyle, że u Frearsa tego nie widać. Nakręcił film bez wyrazu, mdły, ze słabo zaznaczonymi konfliktami. Aktorzy źle obsadzeni, bo ani Harrelson, ani tym bardziej Crudup, nie potrafią przyciągnąć dostatecznej uwagi widza.

Dziki Zachód był fascynujący i Frears stara się to pokazać: męska przyjaźń, spęd bydła, rodeo z bykami oraz spelunki w których odbywają się tańce, a whisky leje się strumieniami. Jednak to wszystko, to tylko niewyraźny wycinek. Epickie akcenty są obecne tylko od czasu do czasu, a zatem film nie zostanie zapamiętany. Wszystko jest rozmyte i niewyraźne. Dopiero pod koniec coś się dzieje, pojawiają się prawdziwe emocje i dramaturgia. Niestety, właśnie wówczas film dobiega końca.

"Kraina Hi-Lo" nie sprawdza się jako epickie kino. Romans też nijaki. Wielka szkoda, bo gdyby ten materiał powędrował w ręce reżysera z prawdziwą wizją i został znacząco rozbudowany (mocniejszy konflikt pomiędzy hodowcami bydła, to samo z braćmi i trójkątem miłosnym), mogłoby powstać kino może nawet na miarę "Skłóconych z życiem" Hustona. A tak, niewiele pozostanie w głowie po seansie. Z pewnością dobre zdjęcia (choć zdecydowanie zbyt mało epickich kadrów), niezły leitmotiv Burwella oraz oczywiście - czerwona sukienka i czerwone usta młodziutkiej Penélope Cruz.