"Kraina marzeń" to film, który zaskakuje już w pierwszych minutach wprost nieziemskimi zdjęciami Jonathana Seli. Są one tak przepełnione kolorami, tak bajeczne i niezwykłe, że nie można się nimi choćby przez chwilę nie zachwycić, a w niektórych momentach aż trzeba zatrzymać film, by móc je w całości ogarnąć. Drugie zdziwienie funduje nam opowiadana przez twórców historia, która zupełnie nie wygląda jakby była napisana w Stanach - jest poważna, spokojna, momentami melancholijna i bardzo wyciszona.

Nastoletnia Audrey mieszka z ojcem w przyczepie kempingowej gdzieś na pustynnym pustkowiu. Opiekuje się ojcem, nie mogącym podnieść się po śmierci żony, cierpiącym na agorafobię. Przyjaźni się z Calistą, ciężko chorą nastolatką, mieszkającą w przyczepie obok, która marzy o zostaniu Miss. Audrey czuje się dobrze w tym otoczeniu, czuje się odpowiedzialna i za ojca jak i za przyjaciółkę, wie że to pustkowie to jej dom, ale jednocześnie jest niepewna swojej przyszłości, a wyraża się to w pisanych przez nią wierszach, które odzwierciedlają tęsknotę za czymś co jeszcze nie nastąpiło. Przyjazd do tego miejsca Mookiego, który spędza ostatnie przed studiami wakacje z rodzicami, spowoduje nie małe zawirowania w życiu Audrey.

Film Matznera w niezwykle prosty, ale ciekawy sposób opowiada o niespełnieniu, o niedocenieniu, które ciąży na życiu młodej Audrey. Mówi o rozterkach i niewiedzy jak pokierować swoim życiem by było lepsze, mówi o niemocy, bezsilności, zagubieniu i braku sił do dalszego życia, do budowania jego kształtu. To film o powracaniu do życia pomimo przeciwności losu i przeszłości, którą niełatwo zapomnieć, to obraz mówiący o obowiązkach i powinnościach wobec bliskich, które utrudniają i czasem hamują nasze życie. Obraz, który dzięki świetnym młodym aktorkom - w szczególności Agnes Bruckner i Kelli Garner, oraz trudnej do opisania muzyce tworzącej niezwykły klimat, nie jest tylko zwykłą opowiastką, o której szybko można zapomnieć. Do przemyśleń.

7/10