Film Koczanowicz nie ma linearnej fabuły, ani bohaterów w tradycyjnym znaczeniu. Składa się z ciągu epizodów z codziennego, polskiego życia. Milicja poluje tu na Bogu ducha winnych przechodniów, lecz na murach wiszą już wyborcze plakaty "drużyny Lecha". Ledwie spod pomnika Dzierżyńskiego odjechały limuzyny z wieńcami, a już posąg "wielkiego rewolucjonisty" wisi na dźwigu niczym na stryczku. Wciąż po wszystko stoi się w kolejkach i wszystkim marzy się, by dostać "po równo", a już Janusz Korwin-Mikke obwieszcza kres socjalistycznej "urawniłowki". Przewodnikami po tym zwariowanym i ironicznym świecie jest dwóch literatów, komentujących dookolną rzeczywistość.

Obraz Polski w burzliwym roku 1989. Oczami przechodniów obserwujemy skomplikowaną sytuację Polski w tych czasach. Widzimy delegację komunistów składającą kwiaty pod pomnikiem Dzierżyńskiego, a potem ten sam pomnik wiszący na haku. Wszędzie pełno kolejek, niczego nie ma w sklepie. Ale jest też Korwin-Mikke obwieszcający koniec socjalizmu. Wszędzie pełno układów, pozorów.

Jedna doba z czasu przełomu w Polsce w 1989 roku. Mężczyzna w kolarskiej czapeczce organizuje łańcuch czystych rąk, wykorzystując to w swojej kampanii wyborczej. Funkcjonariusze SB obserwują ukrytą kamerą tłum wokół drzewa, na którym objawił się cud. W kolejce przed biurem paszportowym ludzie dyskutują, co warto sprzedać za granicą.
Literaci obserwują świat wokół siebie. Jeden z nich stara się o paszport. Swoim milczeniem na korytarzu przed pokojem przyjmowania podań wywołuje panikę wśród odpowiedzialnych za sprzęt podsłuchowy. Na placu Dzierżyńskiego jest demontowany pomnik Feliksa Edmundowicza. Organizator łańcucha czystych rąk zniknął, zdezorientowani ludzie nie wiedzą, w którą stronę rozwijać akcję. Na ławce śpi dwóch pijanych.
Za ich plecami ktoś pisze na ścianie: "Jest dobrzej".
Satyryczne spojrzenie na Polskę w chwili przemian.