Ceniony producent katastroficznych supergigantów Irwin Allen (wyprodukował m.in. "Tragedię Posejdona" i "Płonący wieżowiec") w drugiej połowie lat 70. postanowił przenieść kino katastroficzne do telewizji, na co pozwalał już ówczesny poziom efektów specjalnych. Niestety, żadna z dwóch jego produkcji dla TV (na rok przed "Fire!" powstała jeszcze "Powódź") nie wybija się ponad przeciętność. "Fire!" po prostu nie trzyma w napięciu, bo szybko orientujemy się, że najprawdopodobniej nikomu nic się nie stanie. Allen chciał chyba oszczędzić oglądających film całymi rodzinami widzom drastycznych scen, których np. w "Płonącym wieżowcu" nie brakuje. Efekty specjalne - podstawowa sprawa w kinie katastroficznym - są tu wyjątkowo nieudolne. Palą się tylko pojedyncze choinki, a reszta lasu stoi sobie spokojnie. Wygląda to tak, jakby ktoś rozpalił w lesie kilkanaście ognisk, i ma to rzeokomo być wielki pożar lasu. Po prostu trzydzieści lat temu telewizyjne kino katastroficzne było nieporozumieniem - przy pomocy dość skromnych środków nie dało się pokazać prawdziwej katastrofy. Dopiero dziesięć lat temu telewizja uzyskała odpowiednie środki (za pierwszy udany telewizyjny film katastroficzny uważam "Trzęsienie ziemi w Nowym Jorku" Mikaela Salomona z 1999 roku).
Moja ocena: 5/10