Tak sobie myślę, a myśleć czasem potrafię (to dla narzekaczy, co by mogli zacytować i odburknąć, żebym się nie wypowiadał więcej), że gdyby to była wierna adaptacja gry, oddana 1/1, wynudziłbym się w kinie niemiłosiernie. To właśnie pokręcone wątki oraz wspaniale zaprezentowane sylwetki bohaterów utrzymały mnie przed ekranem aż do samego końca.

I tu, nasuwa mi się kolejna myśl (cud?). Mianowicie, reżyser nie znał gry, nie grał w nią, co pozwoliło zrobić mu film, a nie zaledwie niegrywalne przeniesienie Prince of Persia: SoT na srebrny ekran. Tak już był w wypadku Resident Evil, Doom, czy nawet Silent Hill (najlepszy w zestawieniu), o filmach mistrza Uwe Bolla nie wspominając. Efekt - sami pamiętacie.

Postanowiono więc znaleźć złoty środek i miast kalki growego odpowiednika, oddać nam obraz, który zadowoli zarówno graczy, jak i zwykłych filmożerców. Wyszło - co tu dużo gadać - znakomicie. Jest baśń, jest piękna księżniczka i jest książe na swym rumaku. Do tego akcja nie ciągnie się, przy czym walki idealnie komponują się ze scenami dialogowymi, a ilość efektów nie razi, ale też nie pozostawia niedosytu.

Kończąc, film polecam z całego serca. Oczywiście, jeśli potencjalny widz ma chociaż trochę dystansu i nie szuka na siłę wad, co by później się popisać na filmwebie (tak wiem, jesteście WIELCY).