Melville tym razem porzuca fascynacje amerykanskim kinem gangsterskim. Kameralny dramat jaki rozgrywa sie miedzy samotna kobieta, ktora przsiedla sie do malej miejscowosci (z powodow finansowych) a ksiedzem, ktorego jako komunistka i ateistka probowala sprowokowac.
Fascynacja nowym spojrzeniem na religie zaczyna wymykac sie spod kontroli i przenosi sie na sfere seksualna.
Melville zostal nagrodzony za ten film w Wenecji co teraz moze troche dziwic jednak biorac pod uwage, ze mamy rok 1961...
No coz - budowa filmu niezwykle prosta i ta charakterytyczna dla tego rezysera "kulminacja" w finale. Troche szkoda, ze ciagle ma sie to wrazenie, ze druga polowa robi tak naprawde za calosc.
Niemniej dobrze sie to oglada. Tym razem nie ma tez tych wymuszonych "milczonych" scen. (Takie jest moje zdanie. To co udaje sie np Bergmanowi nie wychodzilo wtedy jeszcze Mellvillowi. Milczec na planie moga tylko najwieksi.)
Bardzo dobry Belmondo i w sumie glowna bohaterka tez. Plus realia wojennej Francji, piekny watek milosny i zaskakujaco pare zgrabnie wplecionych akcentow komediowych.