Cóż można napisać o drugiej części "Boogeymana" oprócz tego, że to straszna szmira? Z ciekawych rzeczy mamy na przykład fakt, że istnieją dwie wersje filmu: kinowa oraz "director's cut". Ta druga w 90% (jak podają internetowe źródła) składa się ze zdjęć wziętych z "jedynki", podczas gdy w przypadku opcji pierwszej jest to "zaledwie" procent czterdzieści.
Ja miałem (nie)przyjemność oglądać "theatrical cut". W paru słowach: to przegadany gniot pełen złego aktorstwa, z horrorem mający niewiele wspólnego. W zamierzeniu miał to być rodzaj satyry na Hollywood, w której uczestniczka wydarzeń z oryginału trafia do Fabryki Snów, by dowiedzieć się, że producenci zainteresowani są przeniesieniem jej historii na ekran.
Ponoć po sukcesie filmu z 1980 roku, na Lommela wywierano naciski, aby nakręcił sequel, przed czym on sam się wzbraniał (z pewnością miał w planach jakieś "ciekawsze" projekty). W końcu uległ i popełnił tę kpinę z widza. Zemsta godna najbardziej nieudolnego reżysera czasów nowożytnych. Zwykło się mawiać, że twórcy filmowi dzielą się na dwa gatunki: tych, którzy kręcą z myślą o widzach i tych, którzy kręcą dla siebie. Cóż, Lommel jest wyjątkiem od tej reguły, bo on akurat kręci dla nikogo.
P.S. Zapomniałbym dodać, że sceny morderstw są tutaj wybitnie żałosne. Czyżby też rodzaj "psikusa"?