Targany poczuciem winy młodzian o aparycji wkurzonego Jezusa, spaceruje po lesie z giwerą, najwyraźniej pragnąc wyrównać rachunki z lasem lub jego duchowym protektorem. Las jest zawzięty, nieustępliwy, mściwy i jak ktoś mu podpadnie, to zadręczy na śmierć. Prócz Jezusa w lesie można też spotkać nastoletnie rodzeństwo i matkującego im Dziadka. Dziadek dużo wie o lesie, a to, że jest zawzięty, nieustępliwy, mściwy itd.

Dziadek lubi warzywa, a wnusio wolałby hodować zwierzęta na mięso. Wnuczka jest upośledzona, dlatego robi w lesie za dziecko natury, powinowatą druidycznej spuścizny godnej każdego lasu, zatem uosabia. W praktyce włóczy się z wiankiem z powoju na głowie, chowa za drzewami, nuci ptakom i ogólnie dowodzi swej niekompatybilności ze światem, który dał jej np. buty i kredki.

Dziadek twierdzi, że mała jest ekologicznie fajnie nawiedzona, co drażni jej krwiożerczego brata spragnionego mięsiwa, przeto dokucza, popycha, ciągnie za rękę i niszczy wianuszek.

W międzyczasie Jezusik znajduje, czego szukał i nie jest mu dobrze, bo las nie wybacza.

Teraz z kolei podpadnięty jest Wnusio, który wiedziony swymi mięsnymi ciągotami prawdopodobnie dobił postrzelonego konia, a las nie wybacza.

Mściwy duch kniei przychodzi do chatki pod postacią opętanego Jezusa, który przeszedł już na mroczną stronę rzeczywistości, co łatwo poznać po stanie garderoby i zębów, po czym żąda wydania Wnusia. Dziadek odmawia, twierdząc, że toto jeszcze małe i głupie, nie wie, co czyni i ogólnie duch ma się odwalić od dziecka. W zamian za odstąpienie od pomsty, oferuje swe starcze gnaty w charakterze ofiary, ale las nie wybacza, a leśne zasady są najważniejsze, więc oferta zostaje odrzucona.

Po tym akcie Dziadkowego wiarołomstwa, duch lasu idzie na całość i chatka wraz z niesfornymi mieszkańcami zostaje oblężona przez duchy strzegące w lesie porządku w imię lasu. Taka to historia od Gonzala.