Jak to bez przesłania? :O

Ostatnie sceny z Zampanò to przestroga dla nas wszystkich: często mamy blisko siebie zapatrzonych w nas ludzi, których traktujemy z dystansem, lekceważeniem. Dopiero gdy ich zabraknie, doceniamy jak wiele dla nas znaczyli i jak byli potrzebni.

Rozmowa linoskoczka z Gelsominą - próba ukazania, że każdy człowiek jest do czegoś potrzebny i ma jakąś rolę do odegrania. Nie ma ludzi zbędnych, każdy może się w czymś odnaleźć.

Cały film - o tym jak samotny może być człowiek nawet żyjąc z kimś drugim,

No tak, ale to masz w co drugim porządnym filmie, nie mówię o gniotach typu Avengers czy X-meni, ale przyzwoite filmy np. amerykańskie zawierają sporo tego typu przesłań, mimo, że nie skupiają się tak bardzo na samym przesłaniu. Weź chociaż Skazanych na Shawshank; tam masz dziesiątki wszelkiego rodzaju przesłań o życiu, do tego w wyśmienitej formie, i jeszcze atrakcjnej dla każdego - to nazywam arcydziełem. W filmie, który teraz komentujemy, forma była rażąca, jakby była robiona za pięć tysięcy dolarów przez kilku nowicjuszy. Godzina i pięćdziesiąt minut bardzo monotonnego i praktycznie bez fabuły filmu dla samych kilku smaczków to wielokrotnie za mało, żeby film plasował się na piedestale kina, tak jak ten. Nie wiem czy to kolejny efekt marketingu pewnego lobby jak np. malarswo Jacksona Pollocka, ale film był dla mnie "szokiem kinowym" w negatywnym znaczeniu.