Helene i Tom poznają się pośród zatłoczonych ulic Kairu, gdzie kobietę nagabuje grupka zbirów. Tom ratuje ją z opresji i wkrótce para ląduje w łóżku. No bo na co czekać? Niedługo potem wikłają się w zagadkę przemytu złota, mordują też męża (?) Helene oraz planują żyć długo i szczęśliwie w cieniu wielkiego Sfinksa.

Gdyby słynny posąg posiadał nos, zapewne kręciłby tym nosem widząc takie towarzystwo. Niegrzesząca bowiem rozumem blondynka (w tej roli urodziwa Maria Perschy) i jej partner to marne sąsiedztwo, jak się później okaże - skrywające sporo tajemnic nawet przed sobą nawzajem. Wracając do fabuły - napięcia mało, przemocy prawie brak, a zagadka sztabek złota i trupa w Nilu wciągająca niczym popołudniowy budyń. Rówieśnik pierwszego prawdziwego giallo ("Sei donne per l'assassino") nie jest godzien stać wśród przedstawicieli tego gatunku, nie dajcie się zwieźć klasyfikacjom na przeróżnych stronach.

Narzekałem już kiedyś na późnego Tessariego (dwa gialli z lat 70tych z jednakową notą 5/10), ale wczesny jest jeszcze marniejszy. Widać, że się starał - postaci nie stoją w miejscu, do fabuły wciśnięto trochę niespodziewanych zwrotów akcji (przedziwne sceny z płonącą wodą czy z wyławianiem skrzyni), ale to za mało, przynajmniej dla mnie. Dołóżmy jeszcze pociesznie sfilmowane sceny walk i ucieczek, wprawiające w konsternację sceny miłosne oraz czerstwe dialogi... Czwóreczka, panie Duccio.