Niżej podany cytat pochodzi z książki autorstwa Jacquesa Aumonta pt."Interpretacja filmów", rok wydania 2021.

„Wśród kinematografii skłonnych podważać klasyczną składnię montażu to Chińczycy okazali się najbardziej skuteczni, i to na najwyższym poziomie. Czy to w filmach autorskich tajwańskiej »nowej fali« z lat 80. i 90., czy w filmach gatunkowych honkgońskich wytwórni, potem u twórców kontynentalnych opowiadania, często skomplikowane, są zbudowane tak, żeby mnożyć elipsy, nieprzewidziane powiązania oraz formalne sekwencje montażowe uwydatniające aspekty wizualne i ruch.

Lalkarz (Ximeng rensheng, Hou Hsiao-hsien, 1993) łączy ciąg krótkich epizodów, zwykle filmowanych w dalekich, nieruchomych planach, z przejściami w formie wyciemnień. Połączenia między epizodami są tu często trudne do zrozumienia podczas odbioru filmu.

Przykład: 1. Bohater; młody mężczyzna, powiadamia swoich rodziców, że córka rodziny, dla której pracuje, pragnie go poślubić, jednak pod warunkiem, że przyjmie nazwisko rodziny teściów. Ojciec sprzeciwia się temu gwałtownie, mając za sobą podobne doświadczenie.

2. Młody człowiek w innej scenerii, otoczony członkami innej rodziny (bardzo licznej), rozmawia ze starszym mężczyzną, jak się domyślamy – przyszłym teściem. Pozostali chwalą młodego człowieka, nazywając go »narzeczonym«. Widać, że to środowisko jest mu znacznie bardziej przychylne niż jego własne.

3. W domu nowej rodziny słychać jęki i krzyki. Z ożywionych głosów osób tam obecnych wynika, że bohater jest żonaty, a jego żona rodzi ich pierwsze dziecko.

4. Bez najmniejszego sygnału przejścia czasowego ponownie widzimy młodego człowieka w kręgu jego własnej rodziny, jak przyszedł prosić ojca o pieniądze. Nie ma mowy o żonie, ani o dziecku.

Widząc ten fragment, widz może przypuszczać (interpretować), że jego żona zmarła w połogu, a chłopak wrócił nieszczęśliwy do rodziców. Widzimy dalej, jak żyje własnym życiem i rozwija karierę artystyczną, potem nawiązuje dłuższą relację z prostytutką. Jednak jakiś czas potem zyskujemy pewność, że ciągle jest żonaty z tą samą kobietą, z którą ma troje dzieci i do której ostatecznie wraca. Ta pierwsza wspomniana interpretacja była więc mylna i trzeba ją zweryfikować.

Co było powodem owego niezrozumienia? Być może niewystarczająca wiedza na temat obyczajów w przedstawionym świecie, w którym jest możliwe, jeśli nie normalne, że mężczyzna opuszcza dom na miesiące czy lata, co nie jest uważane za porzucenie rodziny. Ale z pewnością zdecydowanie eliptyczny charakter opowieści, która dostarcza bardzo niewielu informacji, skazuje widza na wykonanie poważnej pracy. Ten prosty przykład trafia w sedno: by zrozumieć dzieło, muszę mieć wystarczającą wiedzę o jego tle kulturowym i muszę się napracować, by rozwikłać jego konstrukcję.”