Ja podeszłam do tego filmu zdecydowanie z przymrużeniem przysłowiowego oka. Stwierdziłam, że idę do kina na film dla filmu, a nie dla szczegółowego analizowania przedstawianej rzeczywistości. To miał być miły obrazem z pokoleniem znanych aktorów, których dawno się nie widziało na ekranie, a teraz wrócili po latach. To był dla mnie jeden z pierwszych miłych aspektów. Kolejnym: ciekawa i miła dla oka fabuła. Nie jestem fanem komedii, nie wiem czy to problem mojego poczucia humoru, ale polskie komedie ni w ząb mnie nie śmieszą i po prostu ich nie oglądam ani nie komentuję. Tu nie było żartów z poziomu gimnazjalistów, tylko naprawdę fajny komizm sytuacyjny i słowny, coś co w jakiś sposób angażuje widza, ale jednocześnie daje mu to zaplecze dla wytchnienia i rozrywki. Myślę, że to ogólnie rzecz biorąc, dosyć dobry film. Taki prosty, taki w dawnym stylu, kiedy Tom Hanks i Julia Roberts byli na topie, gdy każdy film sygnowany ich nazwiskiem stawał się kasowym hitem. Teraz pewnie większość pójdzie do kina na Larrego właśnie ze względu na tę renomę. Może to i dobrze. Bo kreacje tutaj są równie ciekawe. A jeśli jest tu trochę banalnego amerykańskiego świata i tej ich rzeczywistości to niestety inny problem. Nie jest on, jak dla mnie, aż tak rażący.