Film widziałem wczoraj, na ENH turnee. Zaczyna się niezrozumiałą dla mnie animacją, wyświetlanej w połowie czołówki, jakby oderwanej od całości. Prowadzi w świat tajemniczy i jak się wydaje niebezpieczny. Potem tytuł, i już, "film właściwy". Niezwykły, osobisty, z jednej strony natrętnie realistyczny, z drugiej magiczny i poetycki. Film o umieraniu, o miłości i wynikających z niej zobowiązaniach. Podzielony na dwa światy: jeden, realny, którego akcja dzieje się w domu, głównie w pokoju umierającego ojca. Drugi - poetycki, którego istotą jest wędrówka ojca i syna. I to właśnie ta wędrówka jest istotą filmu. Wspólna podróż ojca, pewnego swoich kroków, swoich ruchów, wiedzącego jaki jest cel tej podróży, i syna, dla którego las jest miejscem obcym, dzikim i niezrozumiałym. Cel wędrówki jest osiągalny tylko dla jednego z nich, dla ojca, jest to bowiem ich ostatnia wspólna wędrówka...
Krótki to film, pozostawiający duży niedosyt. Paradoksalnie, miejscami nudny - ze dwie sceny były dla mnie za długie, ale reszta - idealnie skomponowana. Z naprawdę urzekającymi, pięknymi zdjęciami, jakby każdy kadr był naświetlany fotograficzną techniką strefową. Ale za mało! Za dużo zostało niedopowiedziane, za dużo, wydaje mi się, ominięte. Wszystko wystarczające do zrozumienia filmu, ale zbyt krótkie do nacieszenia oka i nakarmienia umysłu...
Czekam z niecierpliwością na premierę. To trzeba zobaczyć raz jeszcze!