Pod względem kulturowym paradoksalnie łatwiejszy do zrozumienia, niż myślałam. Nie umiem wytłumaczyć, dlaczego - urodziłam się w 1997 roku, więc - teoretycznie - nie powinnam znać, "czuć" szarości socjalizmu. Być może tkwi we mnie dziecko mentalnej rewolucji tamtejszych młodych ludzi, tamtego buntu. To chyba dobrze, tak sądzę.

Trudniejszy za to w odbiorze w kwestii językowej - nie znam rosyjskiego, więc sekwencje z piosenkami były dla mnie jaki luki z podstawionymi wersami do czytania. Mi to przeszkadzało, ale odbieram to jako problem hmmm, personalny. Lubię oglądać filmy z napisami, nie lektorem, no, ale bez piosenek.

Za największy plus uważam oryginalność samej konstrukcji filmu - zawsze zwracam szczególną uwagę na kadry, ponieważ to one tworzą sceny i nadają filmom poetyckości, lekkości (bądź emocjonalnego ciężaru!), a nawet eteryczności. Tu pod tym względem jest pięknie. Są takie jakieś komiksowe (?) wstawki, które mnie zaskoczyły, acz bardzo pozytywnie. Nigdy wcześniej nie widziałam w filmie takiego zabiegu artystycznego.

Plusują również aktorzy. Nie wiem, czy są w kraju powstania filmu znani, dla mnie byli absolutnie nowi, czyli w pełni przypisani do filmowych postaci (tj. niczyja buźka nie mąciła mi w głowie odgrywaną gdzieś indziej rolą). To fajna odmiana wobec np. polskich filmów (których, nawiasem mówiąc, staram się unikać).

A może dobrze oglądało się mi ten film, ponieważ po prostu lubię taką muzykę, myślę podobnie, też czuję, że "nie pasuję"? Nie wiem. Nie jest łatwy, ale nie jest też bardzo trudny. Jest po prostu bardzo dobry.