Przełomowe dzieło "odwilży" w kinie radzieckim i nowy sposób ukazania problematyki wojennej. Centralną postacią filmu jest młoda dziewczyna Weronika (pełna liryzmu i dramatyzmu kreacja Tatiany Samojłowej), która traci wewnętrzną równowagę, gubiąc się w wirze wojny: śmierć rodziców i zniszczenie domu w czasie bombardowania, śmierć ukochanego na froncie, rozpaczliwa, kończąca się sromotną porażką próba przeżycia nowej miłości - wszystko to grozi jej całkowitym załamaniem; ale ona mimo wszystko nie poddaje się - dzięki pomocy ludzi, żyjących w nie mniej trudnych warunkach Weronika, mimo zdrady, dochowuje wierności pamięci ukochanego i odzyskuje siły, ratując życie obcego dziecka, by odnaleźć spokój w dzieleniu trosk, nadziei i marzeń innych ludzi. Sugestywnie oddany stan ducha bohaterów i dramatyzm wydarzeń, mistrzowskie zdjęcia i kompozycja kadrów, niezwykłe ujęcia (jak wirujące brzozy, które widzi trafiony niespodzianie żołnierz) i oświetlenie, a przede wszystkim wielka prawda o życiu i uczuciach ludzi, przemieniająca się w prawdziwą poezję - czynią z tego filmu jedno z najpiękniejszych osiągnięć kina światowego.